Een tijd geleden heb ik jullie kennis laten maken met Linn. Vandaag is Tindra aan de beurt. Tindra is schrijfster. Ze schrijft kinderboeken. Ze heeft de voogdij over de puberdochter van haar ex. In de liefde heeft Tindra nog niet veel geluk gehad. En nu is Tindra nogal overdondert door Linn. Stel nou dat Linn gevoelens voor haar zou kunnen krijgen, dan moet ze die wel de kans geven. Hoe kan dat beter dan haar uit te nodigen voor een survivaltocht.
Fragment
‘Hoelang blijf jij nog bij je broer?’
‘Nog maar een week, daarna heb ik afspraken.’
‘O’, zegt Linn. ‘Dat is niet zo lang meer.’ Ze concentreert zich op haar mok als ze bijna haar thee morst.
‘Nee, helaas.’ Tindra slikt. Zal ik het afzeggen? Stel nou dat Linn wel iets voor mij zou kunnen voelen, dan krijgt het niet eens de kans. Want zodra ik hier wegga, vergeet ze me natuurlijk direct.
‘Ik ga survivallen, tenminste, als dat nog mogelijk is,’ zegt ze dan. ‘Je moest je namelijk in tweetallen inschrijven.’
Linn trekt vragend haar wenkbrauwen op.
‘Ik zou met een vriendin weggaan,’ legt Tindra uit, ‘maar die heeft vanwege vervelende omstandigheden thuis afgezegd,’ verzint ze snel. In werkelijkheid had die ‘vriendin’ iets leukers bedacht om te gaan doen, zoals weer gezellig afspreken met haar ex terwijl zijzelf dacht dat ze een serieuze relatie aan het opbouwen waren. Tindra zucht. Helaas was het niet de eerste keer dat haar zoiets overkwam. Op een of andere manier kreeg ze het steeds voor elkaar om verliefd te worden op de verkeerde persoon.
‘Zijn er geen andere vrienden die spontaan mee willen gaan?’ vraagt Linn.
Tindra grinnikt en schudt haar hoofd. ‘Nee, echt niet. Niemand die een survivaltocht van vijf dagen in een verlaten natuurgebied in Zweden ziet zitten.’
Linn buigt voorover en zet haar theekopje op het tafeltje. ‘Een survivaltocht? Wat houdt dat precies in?’
‘Het is een vijfdaagse tocht die begint met een wandeltocht door de bossen, met rugzak en overnachtingen in een zelfgebouwd bivak of een trekkerstentje. Dit gebeurt in een groep van acht mensen. Tijdens die wandeltocht leer je overleven met het voedsel dat in de bossen te vinden is. Je leert ook wat je moet doen als je een beer of wolven tegenkomt.’
‘Spannend!’ huivert Linn. ‘Maar die kans is toch niet heel groot dat je zo’n wild beest tegenkomt?’
Tindra haalt haar schouders op. ‘Geen idee.’ Ze neemt een slok van haar thee voordat ze verder vertelt. ‘Na drie dagen trek je niet meer verder als groep, maar vaar je per kano terug naar het beginpunt met wie je je hebt aangemeld. De terugtocht bestaat dus uit kanovaren en een overnachting op een van de eilandjes of een andere mooie plek die je op je tocht over de meren tegenkomt. Voor het laatste deel krijg je proviand en een kaart mee waarop de route staat uitgestippeld.’
“Klinkt echt heel leuk allemaal. Jammer voor je dat niemand mee wil,’ zegt Linn. ‘Wil je nog een kopje thee?’ Als Tindra knikt, staat ze op om de waterkoker te pakken en schenkt de kopjes nog een keer vol.
Tindra bijt op haar lip. ‘Linn?’ Haar stem hapert. ‘Heb jij misschien zin om met mij mee te gaan?’
Linn zet de waterkoker met een klap neer. ‘Ik?’
‘Ja. Of lijkt het je helemaal niets om samen met mij vijf dagen door de bossen te trekken?’
‘Jawel, maar… weet jij wel zeker dat je zo lang met mij opgescheept wilt zitten, je kent me helemaal niet?’
‘Ja, natuurlijk wel, anders vraag ik het toch niet! Dus… je gaat mee?’