Ik hoef niet eens mijn ogen te sluiten om ons Zweedse paradijsje weer voor me te zien. Knalrood met witte kozijnen, al meer dan honderd jaar oud, staat het trots aan het eind van het door berken omzoomde karrenpad. Het gammele trappetje naar de voordeur, met daarboven het kleine balkonnetje en de vele kleine raampjes. Schuin erachter ligt de oude paardenstal met de grote groene deuren en tralies voor de kleine ramen. En dan de ruime eromheen. Fantastisch. Het geruis van de wind in de hoge bomen, het gefluit van vogels en het gekabbel van de beek die het land, dat bij het huis hoort, afbakent. Met veel plezier hebben we het huis opgeknapt. Alles opnieuw geverfd, planken hout vervangen, de schuurdeur zwart geverfd. Opa heeft de gammele leuning van de buitentrap hersteld, waardoor het door de kinderen omgedoopt werd tot opa Kees trap. Het was heerlijk om ook buiten aan het werk te zijn. Samen met de kinderen de beek uitbaggeren, bomen omhakken en een schuurtje voor de houtvoorraad bouwen. Een aantal jaar hebben we van elk seizoen genoten. In de winter was het soms afzien. De oude elektrische verwarmingselementen deden niet zo veel en hebben we na onze eerste winter vervangen. Gelukkig stond er een antieke houtoven, waarmee we het huis heerlijk warm konden stoken.
Ik ga zeker nog eens een keer langs om even naar het huis te gluren waar zo ontzettend veel mooie herinneringen liggen.
Het is toch Logisch dat ik dit huis als voorbeeld heb genomen voor het huis dat Emma Veenstra in het dorpje By koopt. Dat van haar is iets kleiner maar verder verschilt het niet veel. Voor wie in Zweden woont of daar een vakantiehuis heeft: ik ben benieuwd naar foto’s en verhalen over jullie paradijsjes.
Fragment Verborgen littekens
Na enkele veel te grote, te dure of te bouwvallige huizen, rijden we een goed onderhouden grindweg op en zie ik een houten huis voor me liggen. Knalrood geverfd, met daarnaast een grote schuur. De makelaar steekt de sleutel in het slot en laat mij voorgaan. Mijn neus rimpelt als ik een muffig halletje in stap, dat toegang geeft tot een kleine woonkamer met open keuken. Op de kale houten vloer liggen tot op de draad versleten kleden. De keukenkastjes hangen scheef en zijn geel verkleurd. Hopeloos verouderd. Het pronkstuk in de keuken is het oude houtfornuis. ‘Zo’n fornuis is goud waard in de winter,’ zegt de makelaar. ‘Niets verwarmt het huis zo goed en snel als zo’n antiek exemplaar.’
Ik kijk er sceptisch naar. Gelukkig staat er ook een elektrische kookplaat.
Ik open een deur en kom tot mijn verrassing in een badkamer met douche en wc terecht. Op de muren zit een soort plastic behang dat in de hoeken heeft losgelaten.
‘Badkamers zijn in Zweden meestal op de begane grond, vanwege de waterleidingen.’
‘De waterleidingen?’ vraag ik.
‘Ja, ze bevriezen minder snel in de winter als ze zich dichterbij de warmtebron bevinden. Wilt u ook even boven kijken?’ Natuurlijk wil ik dat.
We lopen de smalle trap op. Op de bovenverdieping bevindt zich onder het schuine dak een ruime slaapkamer met een balkon en een kleine kamer met één dakraam.
‘Dit is een huisje, zoals veel Zweden hebben om in de zomer hun vakantie door te brengen. Wilt u zich hier permanent vestigen?’ vraagt de makelaar.
Permanent? Geen idee. Ik knik en zeg: ‘Ja, dat is wel de bedoeling.’
‘Dan boft u. Dit huisje is pasgeleden geïsoleerd zodat het ook ’s winters bewoonbaar is.
Ik luister maar half. Dit is het!
#verborgenlittens #uitgeverijdroomvallei #boekenwurm #thriller, #boeklovers #vermist #zweden #emigreren #ontvoerd