Een andere taal vloeiend leren spreken is absoluut niet makkelijk. Emma Veenstra, uit mijn thriller Verborgen littekens, is van geboorte Zweeds. Ze moet de taal opnieuw leren. Dit gaat erg vlot omdat ze als klein kind de taal machtig was. Toen wij een aantal jaar een huis in Zweden hadden, wilde ik ook graag de taal machtig worden. Ik kocht een cursus, luisterde naar Zweedse muziek en vertaalde die. Zong (vals) mee om de uitspraak te oefenen en onder de knie te krijgen. Toen dit allemaal een beetje lukte kocht ik Zweedse boeken met bijbehorende luistercd’s. Het lezen in het Zweeds en het verstaan van Zweedse muziek gaat me nog steeds redelijk af. Ik kan me ook nog steeds gebrekkig verstaanbaar maken, maar het verstaan van een Zweed die lekker op dreef is met een verhaal, dat is andere koek. Mijn kinderen hebben veel plezier gehad met het leren via taalspelletjes op de computer. De zin waar ze echt onder de tafel hebben gelegen van het lachen was: Jag ser din bil. Vrij vertaalt door het tweetal: Ik zie je billen. Spreek jij Zweeds? Welk woord of welke zin heeft bij jou voor hilariteit gezorgd?
Fragment Verborgen littekens
Met één voet op de eerste tree blijf ik staan. Zal ik aanbellen? Als iemand opendoet, wat zeg ik dan? Voordat ik een beslissing kan nemen, zwaait de voordeur open. Een jochie van een jaar of zeven stapt naar buiten. Hij bevriest in zijn beweging, als hij mij ziet staan. Achter hem verschijnt een jonge vrouw. Ze neemt mij van top tot teen op. Ik doe een stap terug en zoek naar woorden. ‘För… förlåt,’ stotter ik. ‘Jag söcker… eh…familie Larsson?’ Ze schudt haar hoofd, ‘Nej, tyvärr.’ Ze pakt de jongen bij de hand en loopt snel het trappetje af, langs mij heen naar de weg. Voordat ze de hoek om gaat, kijkt ze even om. ‘De bor inte här längre,’ zegt ze, ‘Dem dog.’ Ik kijk haar en het kind na tot ze om de hoek verdwijnen. Ik laat mijn schouders, die ik onbewust opgetrokken had, zakken. Ze wonen hier niet meer. Ik graaf in mijn geheugen naar de betekenis van laatste zinnetje. Een triest gevoel bekruipt me als het me weer invalt. Ze zijn overleden. Ruim een half uur loop ik van graf naar graf. Onbegonnen werk. Hoe groot is de kans dat ze hier liggen, of überhaupt begraven zijn? Mijn blik dwaalt over de grafstenen. Sommige door groen mos bedekt, andere van glanzend marmer. Ik maak bijna een sprongetje van schrik als ik voetstappen achter mij hoor. Een oudere man met een hark in zijn hand, begroet mij met een kort knikje van zijn hoofd.‘Wie zoek je?’ vraagt hij.‘Familie Larsson?’
1 maart komt mijn thriller Verborgen littekens uit bij uitgeverij Droomvallei. Het is daar nu al te bestellen.
2 maart presenteer ik Verborgen littekens op schrijffestival Boekgerei http://www.cultuurlokaal.nl/cursussen_en_workshops_woerden/1304/Schrijffestival-Boekgerei-over-diversiteit.
Samen met 4 andere auteurs van uitgeverij Droomvallei sta ik tussen de lezingen en workshops door op de informatiemarkt, waar onze boeken verkrijgbaar zijn. Kom je ook?
