Welke boeken lees jij in je vakantie?

Ik heb altijd voorpret bij het bepalen waar de reis dit jaar heen gaat. Informatie verzamelen, kijken wat er te doen is, foto’s van anderen bekijken uit het gebied waar ik heen ga en me erop verheugen dat ik al dat moois straks zelf kan bekijken.

In de tijd dat we naar Zweden gingen, zochten we elk jaar samen met de kinderen uit welke uitstapjes er allemaal mogelijk waren. Iedereen mocht een uitstapje kiezen. Zo hebben we zelf een vlot gebouwd en gevaren over de Klarälven, zijn we met de fietsen een paar dagen onderweg geweest, hebben gekampeerd in het bos bij een meer, meerdaagse kanotochten gemaakt, geskatet langs het fietspad van Munkfors naar Roda en terug en nog veel meer. Natuurlijk zijn we op elandsafari geweest en hebben we een huskyfarm bezocht.

De dagen bij het huisje zelf deden niet onder voor al deze uitstapjes. We gaven ons huis met z’n vieren een verse laag verf, baggerden de beek uit rond om ons veld, bouwden een opslag voor brandhout en repareerden de paardenstal. Allemaal activiteiten die je thuis nooit doet. Puur genieten.

Naast het plannen van uitstapjes zoek ik naar boeken die ik in de vakantie wil lezen. Ik lees graag spannende boeken, maar een roman mag ook. Het allerleukst vind ik een boek dat zich afspeelt in het land waar ik heen ga. Waarin ik de sfeer kan proeven die ik daar om me heen zelf ook ga ervaren. Ik vind het fantastisch als de beschrijving van de omgeving in een boek zo treffend is dat ik hetzelfde gevoel krijg als de hoofdpersoon. Dat ik bijvoorbeeld door de straten van Gamla stan loop en de huizen, de sfeer herken die de auteur beschreven heeft.

Fragment psychologische thriller Verborgen littekens:

Een grijns verspreidt zich over mijn gezicht als ik mijn hotelkamer binnenloop. Heerlijk ruim en een balkon dat uitkijkt over een plein met gekleurde hoge huizen. De gevels doen me denken aan oude grachtenpanden, alleen dan geschilderd in de meest felle kleuren die je kan voorstellen. Als rasechte toerist slenter ik even later door de smalle straatjes van Gamla Stan. Ik bekijk de souvenirwinkeltjes, bewonder het koninklijk paleis en strijk voor een late lunch neer op het kleurrijke plein dat ik vanuit mijn kamer heb zien liggen.

Klik hier voor het boek https://yvonnekersten.nl/index.php/boeken/verborgen-littekens

 

Ik geniet als ik dezelfde spanning ervaar als de hoofdpersoon als ik een groot meer oversteek tijdens mijn meerdaagse kanotocht in Värmland. Al hoewel…

 

Fragment Roman Gevoelige snaren:

Haar ademhaling wordt oppervlakkig en ineens slaat de paniek toe. Verstijfd van angst staart ze over de enorme donkere watervlakte. Inktzwart en oneindig diep. Zonder het te beseffen, laat ze haar peddel los en grijpt ze zich vast aan de rand van de kano. Haar knokkels worden spierwit. Haar ademhaling gaat steeds sneller en haar hart dreunt tegen haar ribben. Om haar heen verdwijnt het licht. Donkere wolken pakken zich dreigend boven haar hoofd samen. Het lawaai van het klotsende water zwelt aan tot een oorverdovend gedonder. De boot duikt door woeste golven. Ze hoort iemand keihard gillen. In de verte hoort ze iemand haar naam roepen. Ze spert haar ogen wijd open van schrik en pijn als iets hard haar wang raakt. Vlak voor haar ziet ze het gezicht van Tindra verschijnen vanuit het donker. Een snik welt op in haar keel, ze haalt gierend adem en barst dan in huilen uit. Ze voelt Tindra’s armen om zich heen en klampt zich aan haar vast. Ze hoort haar van alles zeggen en vragen maar ze verstaat er niets van. Langzaam nemen de gierende uithalen af en ebt de spanning weg. Doodmoe leunt ze tegen Tindra aan. Ze heeft geen idee hoe ze hier beland zijn, maar als ze opkijkt ziet ze dat de kano in ondiep water tussen een paar grote keien drijft bij een piepklein eilandje en vastgebonden is aan een boomwortel die in een boog onder water verdwijnt.

Of net zo verwonderd ben over de mooie natuur in het noorden van Zweden als de hoofdpersoon uit het boek dat ik lees.

Klik hier voor het boek: https://yvonnekersten.nl/index.php/boeken/gevoelige-snaren

 

Fragment psychologisch thriller Verborgen littekens:

Kauwend op een energiereep, neem ik de omgeving in mij op. Het kabbelende water maakt een rustgevend geluid. Groepjes vogels vliegen op uit het dichte struikgewas. Ze strijken neer op een zandstrandje langs de rivier. Ik pak mijn camera en vergeet de tijd. Liggend op mijn buik leg ik de velgekleurde beestjes vast die badderen in ondiepe plasjes. Net als ik wil opstaan, zie ik aan de overkant van het water een eland naderen. Ik houd mijn adem in. Waanzinnig dit. Ik stel mijn camera scherp. De stier buigt voorover en dompelt zijn neus in het water. Ik druk af op het moment dat hij zijn kop optilt. Het water druipt glinsterend van zijn snuit. Na een paar slokken, sjokt hij verder en verdwijnt tussen de struiken. Nog heel even hoor ik geritsel, dan wordt het stil.

Klik hier voor het boek https://yvonnekersten.nl/index.php/boeken/verborgen-littekens

 

Of hilarische momenten herken die je tijdens een kanotocht kunnen overkomen.

Fragment kinderboek Ontsnapt:

‘Moeten we er echt hiér eruit?’ Tura trekt een vies gezicht. ‘Het stinkt naar rottende planten en dode vissen.’

De kano loopt vast in een dikke bruine brij van modder. Vlakbij is een hoge, steile oever. Stian stapt uit de kano. Hij zakt tot zijn enkels in de blubber. Met een zuigend geluid trekt hij één voet los. Het gat loopt met een borrelend geluid vol met water. Griezelend zet Tura ook een voet in de modder. De stinkende prut sijpelt tussen haar blote tenen. Ze rilt van afschuw. Soppend doen ze een paar stappen. De kano trekken ze met zich mee.

‘We krijgen die kano nooit uit het water,’ moppert Tura. ‘Het is hier veel te hoog en te steil.’

Stian laat de kano los. Met zijn handen steunt hij op de oever. Hij duwt zich op en trekt zijn voeten los uit de modder.

‘Zo hoog is het niet. Het lukt best.’ Stian laat zich weer in de modder zakken en knoopt de bagage los. ‘We leggen de bagage eerst op de oever. Dan trekken we samen de kano omhoog.’

Ze klimmen allebei op de kant. Hun benen zitten tot aan hun knieën onder de bruine drab. Het gras wordt glad door de modder die aan hun voeten kleeft. Stian heeft het touw van de kano in zijn hand. ‘De voorkant omhoogtillen en dan trekken.’

Tura pakt het touw beet. Samen tillen ze de punt van de boot op de oever. Stian buigt voorover. Hij pakt de punt van de kano vast. Tura leunt achterover en trekt uit alle macht. Plotseling glijden haar voeten weg op het glibberige gras. Ze botst tegen haar broer aan. Stian verliest zijn evenwicht. Zijn armen zwaaien in het rond. Met een smak belandt hij in de blubber. De bruine klodders vliegen Tura om de oren. ‘Jak!’ Tura krabbelt overeind en veegt met de mouw van haar T-shirt de blubber van haar gezicht. ‘Stian, is alles goed?’

Pruttelend gaat Stian rechtop staan. De blubber druipt uit zijn haar. Hij veegt de drab van zijn gezicht en spuugt modder uit. ’Gadver!’

Boos kijkt hij zijn zus aan. Hij lijkt wel een groenogig moddermonster. Met een hikkend geluid probeert Tura haar lachen in te houden. Dan schatert ze het uit.

‘Wat zie jij er smerig uit.’

‘Hou op met lachen, help me liever,’ brult Stian.

Tura veegt haar lachtranen weg. Nog nahikkend steekt ze haar hand uit om Stian op de kant te helpen. Stian pakt haar pols en geeft een ruk. Met een gil belandt Tura languit in de modder.

‘Rotzak!’ gilt ze.

Ze gooit een hand vol modder in zijn richting. Stian bukt. De klodder spat tegen de kano uit elkaar. Stian grijnst naar zijn zus en graait een hand modder bij elkaar. Tura krijgt de volle laag in haar nek. Ze gooit terug. Stian bukt te laat. De modder belandt op zijn hoofd. Hijgend bekogelen ze elkaar totdat er geen plekje zonder modder meer over is. Nu zijn ze allebei moddermonsters.

Klik hier voor het kinderboek: https://yvonnekersten.nl/index.php/boeken/ontsnapt

 

Voor mij dragen die boeken bij aan het vakantiegevoel.

Wat lees jij in de vakantie?

Naar alle boeken klik hier: https://yvonnekersten.nl/index.php/boeken

 

Jaloers

 

Ik had die trut van een Amber nooit aan Marleen moeten voorstellen. Met brandende ogen staarde ik naar die twee. De manier waarop Marleen haar aankeek irriteerde me. Wanneer keek ze nog zo lief naar mij? Als mijn blik Amber kon doden, dan lag ze nu gestrekt op de grond. De angst Marleen te verliezen kneep mijn keel dicht. Deze reis had ons dichter bij elkaar moeten brengen, maar zo ging dat niet lukken.

Ik was Amber tegengekomen op het dek. Met haar ontwapenende glimlach was ze direct sympathiek overgekomen. Alle meiden uit ons groepje waren onder de indruk van haar.

‘Kom er gezellig bij,’ had Naomi geroepen.

‘Sluit je gerust bij ons aan, wij zorgen wel voor een vrolijke noot.’ De uitnodigende grijns op Janices gezicht was echt belachelijk geweest. Maar de waarderende blik in Marleens donkere ogen had me moeten waarschuwen.

 

Ik zag hoe ze samen souvenirtjes uitzochten. Marleen hield een foeilelijke trol in haar hand. Op blote voeten, met een half afgezakte broek keek hij lachend de wereld in. ‘Deze neem ik.’

‘Deze gaat met mij mee,’ antwoordde Amber. ‘Ze doet me denken aan m’n oma.’ Ze hield een heksachtig type met maar één tand in haar hand.

Een zure golf van jaloezie schoot door mijn slokdarm omhoog. Ik hoop dat jij later net zo’n lelijke trollenkop krijgt, wilde ik schreeuwen. In plaats daarvan liep ik het winkeltje uit.

Het toppunt was dat ze naast elkaar kropen in de bus terug naar het schip. Ik kon amper een grom binnenhouden toen ik tegenover het tweetal plaatsnam.

Ambers hoofd zakte op Marleens schouder, haar ogen vielen dicht. Ik klemde mijn kiezen op elkaar toen Marleen haar arm om Amber heen sloeg en haar dichter tegen zich aantrok.

‘Volgens mij heeft Amber vannacht niet zo goed geslapen,’ fluisterde ze.

Ik haalde mijn schouders op en keek de rest van de rit strak uit het raam.

De bus stopte in de haven. Marleen schudde aan Ambers schouder. ‘Amber, we zijn er.’

‘Zeker een drukke nacht gehad,’ plaagde Janice die met Naomi in het gangpad stond.

Amber wreef over haar stijve nek. ‘Mm, ik slaap in het begin nooit goed in een vreemd bed.’

‘Nou, ik wil wel in een vreemd bed wakker worden hoor,’ mengde Naomi zich in het gesprek.

‘Zo, en naast wie dan wel? Had je al iemand op het oog?’ vroeg Janice.

Naomi stak haar tong uit naar haar vriendin. ‘Nog niet. Vanavond ga ik kijken wat voor lekkers er op het schip rondloopt.’ Ze keek Janice ondeugend aan. ‘Doe je mee?’

‘Zeker wel, mannen scoren, altijd leuk,’ antwoordde Janice

 Naomi draaide zich naar ons om. ‘Zien we elkaar vanavond in de Karaoke-bar?’

Natuurlijk bleek onze blonde schoonheid ook nog te kunnen zingen. Nadat Naomi en Janice als valse kraaien hadden staan krijsen, was Amber het podium opgeklommen. De reacties van de meiden was vreselijk overdreven.

‘Wauw Amber, dat was geweldig, ik heb gewoon kippenvel!’ kwijlde Naomi.

‘Je hebt me echt geraakt met je stem,’ deed Marleen er een schepje bovenop.

Ik sprong op. Mijn stoel wankelde. Ik ontweek Marleens blik. De wanhoop moet in mijn ogen te lezen zijn geweest.‘Even een drankje halen bij de bar.’ Met grote stappen beende ik naar de bar.‘Een rode wijn,’ bestelde ik kortaf. Mijn blik gleed door de zaal. Aan ons tafeltje boog Marleen zich naar Amber toe. Ze hielden elkaars hand vast. Het maakte me misselijk.

‘Uw wijn, mevrouw.’

‘Oh … ja, bedankt.’

Amber stond net op toen ik omkeek. Ze kwam mijn richting uit. Terwijl ze langs mij liep, knipoogde ze en zei: ‘Wat heb jij een lieve vriendin.’

Ik hapte naar adem. Het liefst had ik de wijn ter plekke in haar gezicht gesmeten. Ik dronk mijn glas in een teug leeg en liep naar Marleen. Met mijn handen plat op het tafeltje boog ik voorover. Ik stikte bijna van ingehouden woede. ‘Ik dacht dat je mijn vriendin was? Maar misschien moet je met haar een hut delen.’

Marleens ogen smeulden. ‘Als je zo doorgaat, doe ik dat misschien ook wel. Er komt al dagen geen positief woord uit jou.’

‘Ja, en hoe komt dat, denk jij?’ spuugde ik haar de woorden in het gezicht.

‘Geen idee, Chris.’ Ze keek me kil aan. ‘Jóuw houding is veranderd, niet de mijne.’

Het liefst had ik haar door elkaar gerammeld, haar toegeschreeuwd dat ik stikjaloers was op iedere vrouw naar wie zij keek en lachte, haar gezegd dat ik bang was haar kwijt te raken, maar ik kreeg geen woord over mijn lippen.

‘Weet je wat? Ik hoor het wel als je me kan vertellen waar dit op slaat.’ Ze stond op en liep de bar uit.

Ik had het verpest.

Doodmoe opende ik tegen de ochtend de deur van onze hut. ‘Marleen?’ Ik knipte het licht aan. De hut was verlaten. Die is natuurlijk bij Amber, dacht ik met dichtgeknepen keel. In het badkamertje plensde ik koud water in mijn gezicht en keek in de spiegel. Mijn spiegelbeeld staarde vertwijfeld terug. Je laat het er niet bij zitten, hoor je me. Je gaat haar nú halen. Ik draaide me om en sloeg de deur met een klap achter me dicht.

Gekleed in een sexy nachthemd, deed Amber open.

Ik duwde haar ruw opzij. ‘Waar is ze?’

Een pluk donker haar was nog net zichtbaar boven het dekbed. Met een wild gebaar rukte ik het dekbed weg. Ik verstijfde en staarde naar een bloot, gespierd mannenlijf. Verbijsterd zakte ik neer op de rand van het bed.

‘Dit is Rick, mijn vriend,’ stelde Amber hem voor. ‘Hij is gisteravond laat aan boord gekomen.’

‘Maar, waar is ze dan?’

‘Wie?’

‘Ik weet niet waar ze is. Ik dacht…’

‘Wat? Over wie heb je het?’ vroeg Amber.

Ik wrong nerveus met mijn handen. Achter mij stond Rick op en verdween in de badkamer.

‘Over Marleen natuurlijk!’ fluisterde ik fel. 'Ik dacht dat jullie iets met elkaar hadden.’

Met open mond staarde Amber me aan. ‘Ze ging vlak na jou weg,’ zei ze.

‘Ze was niet in onze hut en …’ Ik boog mijn hoofd. ‘Mijn eerste gedachte was dat ze bij jou was.’ Ik barstte in tranen uit.

Amber reikte me een papieren zakdoek aan en kwam naast me zitten. ‘Praten jullie wel met elkaar?’

Ik schudde mijn hoofd. ‘Deze vakantie had ons dichter bij elkaar moeten brengen,’ snufte ik.

‘Misschien is zij net zo onzeker van jouw gevoelens als jij van die van haar?’

 Ik haalde mijn schouders op en snoot mijn neus. ‘Misschien. Ik moet haar vinden.’

Amber sprong op, schoot een broek en een trui aan en stapte met blote voeten in een paar gympen. ‘Kom, we gaan haar zoeken.’

We vonden haar op het achterdek, op een ligstoel, met een deken opgetrokken tot aan haar kin.

‘Het lijkt me beter dat je alleen naar haar toe gaat. Dat praat een stuk gemakkelijker,’ zei Amber.

‘Bedankt en sorry voor …’

Ze duwde me  in de richting van de ligstoel.

‘Dat zit wel goed. Ga nou maar.’

‘Marleen?’ fluisterde ik.

Haar donkere blik verraadde niets van haar gevoelens.

Ik ging op de stoel naast haar zitten en slikte moeizaam. ‘Ik kom zeggen dat ik me schaam voor m’n gedrag de laatste dagen.’ In een poging mijn tranen binnen te houden, beet ik op mijn lip.‘Ik ben ook zo’n ongelooflijk jaloers kreng. Elke keer als jij aardig deed tegen Amber, kon ik je wel wurgen. Wil je me alsjeblieft vergeven? Ik houd van je Marleen.’

Marleen plukte aan de deken. Er gleed een traan over haar wang. ‘Ik dacht dat jij niets meer om me gaf, Chris. Het spijt mij dat ik Amber gebruikt heb om jou jaloers te maken. Dat was gemeen, maar ik wilde gewoon dat je me weer zag staan en …’

Mijn ogen schoten naar haar gezicht waar twee blosjes van schaamte haar wangen rood kleurden.

‘Tut, dat doe ik toch. Ik ben gek op je.’

Met een snik vielen we elkaar in de armen en hielden elkaar stevig vast.

Naar mijn boeken klik hier: https://yvonnekersten.nl/index.php/boeken

n gesprek met Yvonne Kersten  Door: Diane Kooistra op 24 mei 2024

Onlangs is bij Droomvallei Uitgeverij Verborgen littekens van Yvonne Kersten verschenen en naar aanleiding daarvan legde Diane de auteur een aantal vragen voor...

Beste Yvonne, Jouw nieuwste boek Verborgen littekens is onlangs verschenen, van harte gefeliciteerd.  Dankjewel.  Ik zou je graag een aantal vragen willen stellen maar zou je je eerst voor willen stellen aan de lezers van vrouwenthrillers?  Ik ben Yvonne Kersten, binnenkort 56 jaar. Ik heb twee volwassen kinderen waarvan de jongste net het huis uit is. Eind vorig jaar zijn mijn man en ik (en hond Joep) van Zoetermeer naar Epe verhuisd. Ik geniet hier van het werken in de tuin en ben voor het eerst een moestuin begonnen. Ik wandel graag, met en zonder hond door de bossen en over de hei, maar het allerliefst in de bergen. Ik houd van vakanties in Scandinavië, maar ben ook gek op Noord- Italië. Ik houd van krachttraining en boksen. Dat laatste heb ik ontdekt toen ik trainde in de sportschool van mijn zoon. Het sparren met hem is iets wat ik wel mis nu we in Epe wonen, maar gelukkig zien we elkaar nog vaak genoeg. Als mijn vingers het toelaten, schilder en teken ik graag. Op dit moment staan die hobby’s op een laag pitje, want er is nog ontzettend veel te klussen in ons nieuwe huis. Tussendoor probeer ik zoveel mogelijk tijd te vinden om te schrijven.  Je hebt in het onderwijs gewerkt en een praktijk voor remedial teaching gehad, dit heb je allemaal 'aan de kant gezet' om je volledig op het schrijven te richten. Dat is een hele stap. Wat gaf de doorslag hiervoor?  Al een jaar of twee speelde ik met de gedachte om te stoppen met mijn praktijk. Ik merkte dat ik beter functioneerde als ik minder prikkels te verwerken had. Bovendien kwam mijn schoondochter in beeld. Zij heeft eerst een deel van mijn klanten overgenomen en later de hele praktijk. Op die manier kon ik mijn kennis overdragen en haar een goede basis geven om een nieuwe, grotere praktijk op te zetten. Toen daarbij ook onze droom waarheid werd en we buiten de randstad gingen wonen, zat er sowieso niets anders op dan te stoppen. Tot nu toe heb ik niet de neiging om hier opnieuw te beginnen.  Alle boeken die je hebt geschreven spelen zich af in Zweden, waarom heb je gekozen om de verhalen in dit land af te laten spelen?   Een aantal jaar waren wij in het bezit van een schitterend rood houten huis in Zweden. Ik had daarvoor al een fascinatie voor dat land, ook al was ik er nog nooit geweest. In die jaren hebben we met ons gezin zo goed als alle vakanties daar doorgebracht. Het voelde voor mij als vanzelfsprekend dat de verhalen in mijn boeken zich daar moesten afspelen.  In Verborgen littekens komt het onderwerp adoptie ter sprake, hoe ben je hierop gekomen. Ik ben zelf adoptiemoeder van een zoon en werd erg geraakt door dit gedeelte.   Eigenlijk begon het idee bij artikelen over vermiste kinderen die ik tegenkwam in kranten, op internet en op het nieuws. Ik bedacht toen dat kinderen die spoorloos verdwijnen, misschien gevonden hadden kunnen worden als de systemen tussen de verschillende Europese landen meer op elkaar afgestemd zouden zijn. (Misschien is dit inmiddels al sterk verbeterd). Mijn hoofdpersoon wordt geadopteerd door een Nederlands stel. Ik wilde haar een veilige basis geven waar ze op kon groeien tot een evenwichtig persoon ondanks alle ellende die haar als kind is overkomen. Niemand weet wie Emma is en waar ze vandaan komt. Emma heeft alleen vage herinneringen aan haar eerste levensjaren. Haar nachtmerries beloven niet veel goeds. Als ze de informatie vindt die haar adoptieouders verzameld hebben, geeft dit de doorslag om op onderzoek uit te gaan naar haar verleden.  Je kiest ervoor om boeken in diverse genres te schrijven, welk genre spreekt je het meeste aan en waarom?   Ik vond het heerlijk om een kinderboek te schrijven en heb genoten van het schrijven van mijn roman. Een thriller schrijven is andere koek, daar komt veel meer bij kijken. In elk boek moeten de verhaallijnen van het begin tot het eind kloppen maar bij een thriller is dit nog veel belangrijker. Ik denk dat ik een thriller schrijven het meest uitdagend vind. Het is heerlijk om alles tot in details uit te puzzelen en de verschillende verhaallijnen passend door elkaar te vlechten tot een spannend geheel. Dat zegt niet dat ik vanaf nu alleen nog maar thrillers ga schrijven. Ook voor kinderboeken en romans heb ik nog heel veel mooie ideeën. Ik denk dat ik juist de afwisseling fijn vind.  Welke gewoontes heb je tijdens het schrijven?  Gewoontes, mmm. Ik schiet met mijn gedachten vaak overal en nergens heen en krijg ideeën over ander scenes in het boek terwijl ik schrijf. Soms gaat het dus van de hak op de tak. Meestal zit een verhaal in grote lijnen al in mijn hoofd voordat ik aan een verhaal begin, maar tijdens het schrijfproces kom ik pas op dreef. Ik probeer wel steeds meer gestructureerd te werken, door een planning te maken van wat in welk hoofdstuk moet komen, maar tot nu toe is dat nog niet echt gelukt. Verborgen littekens had ik eerst al in een simpele versie geschreven en weggelegd. Pas later kwamen er ideeën voor meerdere spannende verhaallijnen en heb ik het verhaal compleet herschreven. Van tevoren je verhaallijnen duidelijk hebben en je personages uitwerken is natuurlijk handiger. Dat doe ik nu dus maar. Misschien gaat mij dit veel tijd besparen. Grote kans dat ik ervan afwijk en veel betere ideeën krijg tijdens het schrijven. We gaan het zien.  Meestal vraag ik aan de auteur welke personage het dichtst bij hem of haar staat, ik ben eigenlijk wel benieuwd wie er het verst bij jou staat. Met wie heb je de minste raakvlakken? En stel, je komt hem of haar tegen terwijl je op het terras zit Nodig je hem of haar dan uit om bij jullie te komen zitten of niet?  O, interessante vraag.  Er zijn een aantal personages die ik graag persoonlijk de nek om zou willen draaien, maar zijn dit ook de personages die het verst van mij weg staan, of vertegenwoordigen die de woede die ik soms voel, of de eigenschappen die ik het meest verafschuw? De ontvoerder van mijn hoofdpersoon bijvoorbeeld. Een afschuwelijk vent. Die nodig ik echt niet uit om lekker op een terrasje wat te gaan zitten drinken, ook al ben ik ontzettend nieuwsgierig naar hoe het brein van zo’n persoon werkt.  Ik zit ook te denken aan de moeder-dochterverhouding die een grote rol speelt in dit verhaal. De ervaring met mijn moeder is niet echt positief te noemen. Je zou kunnen zeggen dat ik een soort haat/liefde verhouding heb met dat personage en dat ik haar met een flinke dosis wantrouwen zou laten plaats nemen aan mijn tafeltje op het terras.  Wie is jouw grootste voorbeeld op het gebied van schrijven?  Als kind heb ik altijd genoten van de boeken van Thea Beckman en Tonke Dragt. Ik heb met veel plezier de boeken van Diana Gabaldon gelezen. Ik heb niet echt een groot voorbeeld. Ik houd ervan als de schrijfstijl ervoor zorgt dat je niet meer het gevoel hebt dat je leest, maar dat je het avontuur zelf beleeft. De schrijfstijl moet toegankelijk en ongecompliceerd zijn.  Je geeft boeken uit via Droomvallei uitgeverij, hoe ben je bij Esther van der Ham terecht gekomen?  Mijn kinderboek is door een andere uitgever uitgegeven. Die gaf geen boeken uit voor volwassenen dus moest ik op zoek.  Via internet heb ik verschillende uitgevers opgezocht. De Droomvallei sprak mij meteen aan. Ik heb heel brutaal van drie verhalen een paar hoofdstukken opgestuurd en gevraagd welk boek het eerst uitgegeven kon worden. Ik kreeg als antwoord: ‘Kies er maar één.’ Dat is toen Gevoelige snaren geworden.  Ben je al bezig met een nieuw boek en wil je daar iets meer over vertellen?  Ja, het wordt weer een thriller. Wat zal ik er over zeggen? We blijven in de Scandinavische sfeer. De werktitel is Woelige wateren. We reizen langs de kust. De personages die meevaren zijn divers. Er zijn stille waters met diepe gronden, mensen die in elkaars vaarwater zitten, of de zon niet in het water kunnen zien schijnen. Voor mij staat als een paal boven water, Ik heb een hekel aan dat natte goedje, maar ik zou dolgraag een keer een cruise maken langs de Noorse kust.  Heel erg bedankt voor het beantwoorden van de vragen,  Graag gedaan.  Diane Kooistra Naar de boeken klik hier: https://yvonnekersten.nl/index.php/boeken

Verborgen littekens in de Vriendin

 

Net in the readshop in Epe https://www.facebook.com/search/top/?q=the%20read%20shop%20epe gekeken of het stapeltje Verborgen littekens al kleiner is geworden, en bij de kassa staan kletsen over mijn boek. Ik koop de Vriendin, want daar staat Verborgen littekens in, bij de vrouwenthrillers.nl https://www.facebook.com/groups/278843333651490

Ik wil net weg lopen als een man mij aanspreekt.

'Welk boek heeft u geschreven?'

Ik loop even met hem mee naar mijn stapeltje. Aandachtig leest hij de flaptekst.

'Als u slim bent laat u het direct signeren,' zegt de eigenaresse als ik op het punt sta te vertrekken.

'Dan wacht ik nog wel even,' zeg ik en grijns naar haar.

Met een gesigneerd exemplaar loopt meneer even later de winkel uit waar ik bij mijn fiets sta te bladeren in de vriendin. We praten nog even over Zweden, boeken en het verschil tussen thrillers en psychologische thrillers.

Naar de boeken klik hier: https://yvonnekersten.nl/index.php/boeken