Stikvol fouten
Hits: 185
Stikvol fouten
Dat ik ooit columns, korte verhalen of zelfs een boek zou schrijven, daarvan zouden de ogen van een aantal leerkrachten die mij in de klas hebben gehad uit hun oogkassen rollen.
Ook al kon ik al op mijn vierde lezen, ik bakte van taal en spelling niet veel. Op mijn rapport prijkten steevast vieren en vijven voor spelling en taal. Rekenen was eveneens een zwak punt. Sommen tot tien en de tafels van vermenigvuldigen, het bleef maar niet hangen. Voor tekenen had ik een goed cijfer, dat kon ik wel.
Ik was dromerig, maar wilde wel alles helemaal goed doen. De opmerkingen die leerkrachten maakten staan nog steeds in mijn geheugen gegrift.
‘Laat Yvonne maar lekker achter in de klas zitten dromen.’
‘Jou ga ik het niet nog een keer uitleggen, je snapt het toch niet.’
‘Strafwerk. Nablijven en 10 x de dictee woorden overschrijven. Had je het maar moeten leren.’
‘Lees nou eens wat er staat. Je verzint gewoon maar wat.’
‘Je zit gewoon te lummelen in plaats van te leren.’
Echt motiverend. Toch heeft het mijn perfectionisme en mijn doorzettingsvermogen aangewakkerd. Ik wil nog steeds bij alles laten zien dat ik het goed kan.
Ik ben niet dom
Op de middelbare school scoorde ik prima, niks geen ‘huishoudschool’ maar de HAVO. Zaakvakken vond ik geweldig. In talen was ik goed, mondeling dan wel te verstaan. Mijn lerares Engels heeft me op een gegeven moment voorgesteld de woorden die we elke week moesten leren voortaan mondeling te doen, want wat ik in het Engels opschreef kon ze niet ontcijferen. Wat een opluchting. De betekenis van de woorden leerde ik binnen tien minuten, de schrijfwijze kostte me een paar uur. Ik ben haar nog altijd dankbaar voor dit gebaar.
Mijn droom om journalist en fotograaf te worden werd door iedereen de grond in geboord, dat is dus niets geworden. Eigenlijk heb ik het niet eens geprobeerd na alle ontmoedigende opmerkingen. Ik koos voor een andere baan die net zo onmogelijk was. Ik werd leerkracht.
De kracht van ervaring
Mijn ervaringen gaven mij de tools om kinderen met problemen te helpen. Ik weet als geen ander hoe om te gaan met de problemen die o.a. dyslexie (leve de spellingcontrole bij dit woord) meebrengen. Ik ben een expert geworden in kinderen zelfvertrouwen te geven, het omzeilen van moeilijk schrijfbare woorden en in het zoeken naar een weg die wel mogelijk is. In mijn remedial teaching praktijk heb kinderen met veel plezier en succes hierbij geholpen.
De uitdaging aangaan
Op een gegeven moment ben ik begonnen met het schrijven van columns. Liefst een beetje sarcastisch, met zelfspot en humor, over onderwerpen die ik meemaakte. Ze sloegen aan. Ik kreeg hele positieve reacties. Ze kwamen in gratis krantjes te staan en soms won ik een schrijfwedstrijd. Toen besloot ik korte verhalen te schrijven voor wedstrijden. Ook dit ging goed. De stap naar een langer verhaal was toen snel gemaakt. Inmiddels heb ik drie boeken geschreven, ben ik bezig met mijn vierde en waag ik me aan een blog challenge.
Dyslexie en perfectionisme
Heb ik dan geen last meer van dyslexie? Natuurlijk wel, maar ik ken mijn valkuilen. Wat ik schrijf check ik tientallen keren. Ik ken alle spellingregels tot detail uit mijn hoofd, maar zie niet direct als er iets fout staat. Er zal heus wel eens een foutje tussendoor glippen, maar het plezier in schrijven ontneemt niemand me meer.
Lastig blijft het plaatsen van een spontane reactie. Even snel, en jawel stikvol fouten. Vreselijk irritant dat ik een fout altijd pas zie als ik een tekst al heb geplaatst. Hoe vaak heb ik niet snel een antwoord verwijderd en verbeterd. Ik wil geen fouten maken, ik wil het perfect. Dat kan niet, weet ik, maar kritiek op schrijffouten komt altijd nog hard binnen. Dan voel ik me weer even het kleine meisje dat iedereen te dom vond om extra hulp te bieden.
