Adoptie, Verborgen littekens.
Een belangrijk thema in mijn psychologische thriller Verborgen littekens is adoptie.
Bestel het boek hier: https://yvonnekersten.nl/index.php/boeken/verborgen-littekens
Emma wordt als kleuter ontvoerd. Nadat ze bevrijdt is van haar Duitse ontvoerder, komt ze in het ziekenhuis terecht. Doordat ze geen Duits verstaat en ook geen woord spreekt, gaat men ervan uit dat Emma Nederlands is en wordt ze naar een kindertehuis in Nederland gebracht. Hier wordt ze geadopteerd door een Nederlands stel. Pas veel later, komen haar adoptieouders, erachter dat Emma Zweeds is en probeert haar vader te achterhalen wie ze is… (verder lezen + fragment Verborgen littekens onder het artikel).
Verbod op adoptie uit het buitenland.
In mei 2024 definitief besloten adoptie uit het buitenland stop te zetten. Dit besluit heeft veel discussies en emoties losgemaakt.
Al eerder werd adoptie uit het buitenland stil gelegd. Tal van misstanden in het adoptiesysteem kwamen in een rapport aan het licht. Zo werden gegevens van kinderen vervalst of waren onjuist. Ook werden kinderen illegaal naar Nederland gehaald. Dit ging over de periode 1960-1998. Omdat deze problemen nog steeds voor kunnen komen besloot men in 2021 voor het stopt zetten van adoptie uit het buitenland
Een jaar later werden adoptie uit zes landen weer toe gestaan. Er waren strikte voorwaarden en controles aan verbonden. Helaas konden misstanden nog steeds niet uitgesloten worden wat resulteerde in een volledig verbod in 2024.
Geen misstanden meer
Voorstanders zijn blij dat het verbod er eindelijk is. Biologische ouders kunnen nu niet meer het slachtoffer worden van illegale praktijken in he geboorteland van het kind. Ze hoeven niet meer onvrijwillig afgestaan waarvan de adoptiepapieren vervalst worden, waardoor het voor het kind onmogelijk wordt te achterhalen wie de biologische ouders zijn. Uit onderzoek is gebleken dat onzekerheid over afkomst en identiteit, psychische schade kan veroorzaken bij adoptiekinderen.
Meer urgentie in herkomstlanden
Een andere belangrijk punt is dat zolang adoptie naar het buitenland mogelijk is, de landen van herkomst minder moeite doen om voor een goede opvang voor kinderen te zorgen. De mogelijkheid om in het land van herkomst een nieuw thuis te vinden is daardoor niet groot. Nu kinderen niet meer naar het buitenland gaan, wordt de noodzaak om zelf te zorgen voor beteren voorzieningen groter.
Kinderen in Nederland
Ook in Nederland leven kinderen onder slechte omstandigheden. Kinderen waarvan de thuissituatie het niet toe laat, dat ze in hun eigen gezin opgroeien. Hiervoor zijn pleeggezinnen hard nodig. Nu adoptie uit het buitenland niet meer mogelijk is, wordt er hopelijk sneller gekeken naar Nederlandse kinderen die hulp nodig hebben.
Opgelopen trauma’s
De misstanden in de adoptie hebben niet alleen voor de biologische ouders veel pijn en verdriet veroorzaakt. De kinderen die weggehaald zijn uit hun vertrouwde omgeving, hebben vaak te kampen met trauma’s. Kinderen die door hun adoptie trauma’s opliepen zijn blij met het besluit om adoptie uit het buitenland te verbieden.
Adoptie uit het buitenland moet mogelijk blijven
Tegenstanders van het verbod op adoptie uit het buitenland vinden dat we op deze manier kinderen de mogelijkheid ontnemen op een veilige toekomst in een stabiel gezin en ze overlaten aan slechte pleegzorg, armoede en laten wegkwijnen in tehuizen. Veel kinderen die geadopteerd zijn, zijn blij dat ze niet zonder ouders onder slechte omstandigheden moesten opgroeien, maar een mooi, veilig leven kregen in Nederland. Zij gunnen andere kinderen ook die kans.
Wensouders
Voor ouders die ontzettend graag een kind uit het buitenland wilden adopteren, is dit verbod een grote klap. Een kind adopteren uit het buitenland is dan niet meer mogelijk, maar binnenlandse adoptie wel. Nederlandse wensouders kunnen een in Nederland geboren kind adopteren. Bij adoptie van het kind, neem de je de zorg en opvoeding over van de biologische ouders. Is de adoptie geregeld, dan is het kind officieel jouw kind.
Voor Nederlandse kinderen die wachten op een fijne plek om op te groeien hoop ik dat dit verbod deze wens in vervulling laat gaan. Als dit verbod er voor zorgt dat de voorzieningen voor kinderen in het buitenland verbeteren, hun kansen vergroot om in hun land van herkomst een goede, veilige toekomst op te bouwen, dan ben ik voor, maar of dat zo is…
…Om te ontdekken wie Emma is, heeft haar vader zelfs haar ontvoerder opgezocht. Helaas liet die weinig informatie los. Toch is hij achter een aantal belangrijke zaken gekomen. Alles wat hij heeft ontdekt heeft hij verzameld en bewaard. Waarschijnlijk wilde hij Emma hier pas mee confronteren, zodra hij helemaal zeker was van zijn zaak. Zover is het helaas niet gekomen. Pas na de dood van haar adoptieouders ontdekt Emma de verzameling en besluit ze zelf op onderzoek uit te gaan.
Bestel het boek hier: https://yvonnekersten.nl/index.php/boeken/verborgen-littekens
Fragment uit Verborgen littekens
Stofvlokken stuiven op als ik een kartonnen doos naast het oude dressoir neerzet. Ik kniel en trek met twee handen tegelijk de deurtjes van de kast open. Ik laat mijn wijsvinger langs de fotoboeken en stop bij het jaar waarin ik door de Veenstra’s ben geadopteerd en trek het tussen de andere boeken uit. Ik laat me zakken op de vloer en sla het open. Op de eerste foto staat een stralende vrouw met een witblond meisje op haar arm. Een donkerharige man heeft zijn arm om alle twee heen geslagen. De foto is genomen net nadat ik door hen was geadopteerd. Lieve mam en pap. Mijn keel voelt rauw als ik slik. Niet te bevatten dat ik nooit meer met jullie kan lachen, huilen, of wat dan ook. Voorbij. Allemaal voorbij. Ik blader verder en zie mezelf opgroeien. Met pap en mam naar de speeltuin, op vakantie, thuis in de tuin. Ik pak het ene naar het andere fotoboek, bekijk het en leg het in de verhuisdoos. Een uur later liggen alle boeken keurig opgestapeld in de doos en hebben tranen strepen getrokken op mijn stoffige gezicht. Ik vouw de kartonnen deksel dicht. Er staat nu alleen nog een brandkistje in de kast. Ik kreun als mijn stijve spieren protesteren bij het opstaan. Zwarte vlekken dansen voor mijn ogen. Ik leun tegen het boekenkastje en wacht tot ze verdwijnen. Wanneer heb ik voor het laatst iets gegeten? Gisteravond?
Sinds de begrafenis, drie weken geleden, kan ik bijna niets binnen houden. Ik pak het kistje op en loop met trillende benen de trappen af, naar de keuken. Mijn voetstappen weergalmen in het lege huis. De meeste meubelen zijn al verkocht of opgeslagen.
Ik smeer een boterham, schenk een beker melk in en laat me op een stoel zakken. Met tegenzin neem ik een hap. Bah, smaakloos. Het plakt tegen mijn verhemelte. Met mijn tong duw ik de hap tussen mijn tanden. Met geen mogelijkheid kan ik het doorslikken. Ik grijp mijn beker melk en spoel het weg. Mijn maag protesteert. Na een paar keer diep ademhalen, zakt het misselijke gevoel. Met een felle beweging schuif ik het bord met de rest van de boterham van me af en trek het kistje naar me toe. Met één vinger licht ik het deksel op. Het valt met een klap open. ‘Eens kijken wat jullie verzameld hebben.’ Een stapel oude foto’s, bij elkaar gehouden door een breed elastiek ligt bovenop. Daaronder enveloppen en mappen met daarop namen. Freya Larsson, Bruno Ledermann en Åsa. Zweedse namen. Ik schuif rechtop in mijn stoel. Ik ben Zweeds. Heeft dit iets met mij te maken? Hebben pap en mam iets over mijn verleden ontdekt? Pap en ik fantaseerden er regelmatig op los, over wie ik was. ‘Je bent de Noordelijkste Zweedse ijsprinses,’ zei hij dan, ‘dat kan je zien aan je ijsblauwe ogen, en je bijna witte haren.’ Ik kroop dan altijd dicht tegen hem aan en fantaseerde mee. ‘Ja, ik ben ontsnapt aan boze trollen die het ijspaleis van de Noordelijkste koning aanvielen.’ De ene keer was ik gevlucht op een eland, de andere keer was pap als een held op een sneeuwscooter net op tijd langs de instortende ijspoort gestoven en had mij in veiligheid gebracht. Natuurlijk wist ik dat het niet waar was, maar het gaf een fijn gevoel. Het verdrong de beelden uit mijn nachtmerries. Later ging het fantaseren over in serieuze pogingen om te achterhalen waar ik vandaan kwam. We gebruikten alles wat we wisten om de waarheid te ontdekken, totdat we het opgaven omdat we geen stap verder kwamen. Als pap toch iets ontdekt heeft, waarom heeft hij het mij dan niet verteld?
Ik scheur de enveloppe met de naam Åsa open. Er vallen krantenknipsels en een vergeeld kaartje uit. Ik strijk ze glad en lees de Zweedse koppen: Flicka saknad i flera veckor, Barn kan inte hittas en Flickan försvann spårlöst. Allemaal vermist. Het kaartje is een geboortebewijs van Åsa Larsson. Geboren op 31 januari. Wie is Åsa?
Ik peuter het elastiekje van de foto’s af. Op de eerste zie ik een straat met verwaarloosde oude huizen. Adlergasse 5 staat erop geschreven. Het zegt me niets. Verder foto’s van kinderen. Korrelig en vaag, met op de achterkant namen die ook in de krantenknipsels worden genoemd. ‘Zijn dit dezelfde kinderen als in de knipsels?’ Ik vergelijk ze een voor een en kan zo de foto’s bij de juiste artikelen leggen. Behalve de laatste, hier is geen krantenbericht bij. Een meisje kijkt met haar felblauwe kijkers, recht in de camera. Haar witblonde haar piekt alle kanten op rond een mager, bleek gezichtje. Ik bijt hard op mijn lip. Ben ik dit? Zou kunnen. Ik kijk op de achterkant. Nee, er staat Åsa.
Haastig pak ik een map. Hij zit vol uitgescheurde bladzijden van tijdschriften.
Ik lees hardop: ‘Freya Larsson aan de top. Weer een hit voor Freya Larsson.’ Aan de binnenkant van de map is met een paperclip een opgevouwen stuk papier bevestigd. Ik pulk het onder de paperclip vandaan en vouw het open. Het briefje is om een foto heen gevouwen. Er staat een adres op. Mijn mond zakt open als ik de vrouw op de foto herken.
‘Mama?’ Hebben pap en mam ontdekt wie mijn moeder was?
Ik scheur bijna het papier als ik een van de losse bladen erbij pak. Op de foto is ze minstens vijftien of twintig jaar jonger. Mijn blik zit vastgeplakt aan de datum die onderaan het artikel staat, tot die voor mijn ogen danst. Dit is pas een paar jaar oud! ‘Dit kan toch niet? Onmogelijk! Je bent al zeventien jaar dood.’
Bestel het boek hier: https://yvonnekersten.nl/index.php/boeken/verborgen-littekens