Hoeveel van mij zit er in mijn verhalen?

 

Heeft je eigen achtergrond invloed op de verhalen die je schrijft?

Hoeveel van jezelf stop je in de personages in je boek?

Wat hebben de thema’s die in jouw boeken voorkomen met jou te maken?

Interessante vragen! Eenmaal gesteld lieten ze me niet meer los. Hoe zit dit eigenlijk?

Ik heb nagedacht over wat mijn hoofdpersonen overkomt en hoe ze ermee omgaan. Waar liggen de raakvlakken met mijn eigen ervaringen? De drie vragen zijn niet geheel los van elkaar te zien, maar ik ga hier een poging wagen de eerste vraag te beantwoorden.

Heeft mijn achtergrond invloed op de verhalen die ik schrijf?

Absoluut. Dit is al direct duidelijk door het feit dat mijn boeken zich in Zweden afspelen. De tijd dat ik daar minstens zes keer per jaar was, heeft zoveel indrukken achtergelaten, dat ik er niet omheen kan. De omgeving en de avonturen die ik daar met mijn gezin heb beleefd, gebruik ik als decor voor mijn verhalen.

Toevallig viel de interesse voor Zweden samen met het ontdekken van het schrijven. Ik had een magere opzet van het verhaal dat Verborgen littekens is geworden al geschreven, voordat ik ook maar één voet op Zweedse bodem had gezet. Het huisje van Emma dat ik daarin beschrijf, had ik gezien op een verkoopsite en is later ons Zweedse paradijsje geworden.

Zoektocht naar erkenning en waardering

Om maar direct bij het verhaal van Emma in Verborgen littekens te blijven. Er zit hier wel een belangrijk thema in dat raakvlakken heeft met mijn verleden, namelijk de zoektocht naar haar moeder en het achterhalen van de reden waarom die haar nooit heeft gezocht.

Dit stuk van het verhaal hield mij als puber bezig. Het was het verlangen naar een lieve zorgzame moeder die er altijd voor mij zou zijn, dat ervoor zorgde dat ik hierover fantaseerde.

Stel nou, dat mijn moeder, die ons gezin al verlaten heeft toen ik acht was, niet mijn echte moeder was, maar dat die lieve zorgzame moeder wel bestond en ik die alleen maar hoefde te zoeken? Het gaf mij een fijn gevoel om hierover te dagdromen en het verhaal rond die zoektocht steeds uitgebreider en spannender te maken. Ik was woedend op mijn moeder die ons gezin had verlaten. Ik heb haar nooit meer gezien en heb nooit begrepen hoe ze haar kinderen achter heeft kunnen laten. Waren mijn broertje en ik niet genoeg waard?

Geen makkelijk leven

Dat Freya, de moeder van Emma in Verborgen littekens grote problemen heeft gehad als jonge vrouw, weet Emma niet.

Dat mijn moeder een hele lastige start in het leven heeft gehad, daar was ik me als kind niet van bewust. Te vondeling gelegd aan het eind van de tweede wereldoorlog, geadopteerd, weggelopen van huis, een plekje gevonden bij mijn vader, wiens ouders haar in het gezin opnamen. Misschien wist ze toen al dat ze meer van vrouwen hield, maar was dat in die tijd iets onmogelijks en heeft ze gekozen voor een huwelijk met mijn vader.

En zo belanden we bij een volgend onderwerp waar ik een verhaal over heb geschreven. Een verhaal over twee vrouwen die een relatie met elkaar beginnen. Gevoelige snaren. Het heeft totaal niets met het leven van mijn moeder te maken, en ook niet met dat van mijn oudste, die jaren na het schrijven van dit verhaal uit de kast kwam. Waarschijnlijk wel met een stukje verwerking en een milder gevoel ontwikkelen tegenover mijn moeder, aan wie ik helaas niets meer kan vragen. Ze is zonder dat ik het wist twee dagen na de geboorte van mijn oudste overleden.

Mijn vaders familie ken ik. Lange blonde mensen, van Friese oorsprong. Mijn moeder was klein, donker, waarschijnlijk half Portugees.

Ik had heel graag meer geweten over haar en haar achtergrond.

Even iets luchtigs

In mijn kinderboek Ontsnapt heb ik alle ongein verwerkt, die we hebben meegemaakt tijdens kanotochten.

Ondanks mijn watervrees heb ik met mijn man, en later ook met de kinderen een meerdaagse kanotocht gemaakt over de Zweedse meren. Ik heb peentjes gezweet toen we midden in een meer vastliepen op rotsen die net onder het wateroppervlak lagen. Sopschoenen gehad, toen ik wilde uitstappen op iets wat op een eilandje leek, maar drijvende graspollen bleken te zijn.

Ik heb van tot teen onder de modder gezeten toen ik uitgleed bij het te water laten van de kano en heb in groten getale kennis gemaakt met de knotjes (hele kleine muggen) die je helemaal lek prikken, waardoor je ontzettende jeuk krijgt.

Aan dit alles heb ik een spannende maar ook grappige draai gegeven in de avonturen die Arn, Erin, Stian en Tura beleven in Ontsnapt.

Maar hoe zit dat dan met de personages? Op welke manier zijn die met mij verbonden? Hoeveel van mij zit in die mensen, die uit mijn brein zijn ontsproten? Hoe komen ze tot stand? En hoe zit dat met de maatschappelijke thema’s in mijn verhalen. Waarom heb ik juist die gekozen? Daar ga ik mijn volgende blogs aan wijden.

Bestel Verborgen littekens hier: https://yvonnekersten.nl/index.php/boeken/verborgen-littekens

Bestel Gevoelige snaren hier: https://yvonnekersten.nl/index.php/boeken/gevoelige-snaren

De blog challenge is begonnen! Zeven dagen lang bloggen.

Ik ben heel benieuwd hoe mij dat afgaat.

 

Over mij

Ik ben Yvonne Kersten, schrijfster van o.a. Verborgen littekens.

Ik houd van tekenen, schilderen, wandelen, ben gek op Scandinavië en Noord- Italië. Noord-Italië beschouw ik als mijn tweede thuis.

Sinds kort woon ik met mijn man en hond Joep in Epe. De afgelopen tijd was heel hectisch, druk, spannend en een groot avontuur. Al zes maanden klussen we aan ons nieuwe huis, in een pracht omgeving. We veranderen het van een lekke, vochtige hut met achterstallig onderhoud naar een supermooie villa. Afgelopen week, waren de laatste loodjes. Een hele week dakdekkers over de vloer, ik bedoel op het dak. Er werd een carport werd geplaatst en als kers op de taart werd zaterdag de rij bomen achter onze tuin gesnoeid, waar gevaarlijk veel dood hout in hing. Zwoegen dus, maar dan heb je ook wat. Nu alleen nog wat verfwerk binnen, maar dat bewaren we voor de herfst. Dus als de zomer eindelijk zijn intrede zou willen doen… graag. Tijd voor zon, rust en genieten.

 

Hoe het schrijven begon

Ik krijg vaak de vraag hoe ik met schrijven ben begonnen. Hoe ik aan de verhalen kom. Raar misschien, maar dat weet ik vaak zelf niet eens. Als kind wilde ik journalist worden of fotograaf. Ik ben geen van beide geworden. Ik heb 20 jaar in het onderwijs gewerkt daarna 15 jaar in mijn eigen praktijk als remedial teacher. Het schrijven bleef altijd kriebelen. Op een gegeven moment ben ik begonnen met korte verhaaltjes. Voor de lol deed ik mee met schrijfwedstrijden en stuurde ik een paar verhalen op naar krantjes die gratis op treinstations lagen. Tot mijn verbazing haalden mijn schrijfsels vaak verhalenbundels en kwamen in de Metro te staan. Hoe leuk is dat. Tijdens een burn-out ben ik toen begonnen met het schrijven van een verhaal dat al sinds mijn puberteit in mijn hoofd zat. Het werd een dun romannetje, maar ik was supertrots. Dit romannetje heb ik vorig jaar uitgewerkt tot de psychologische thriller Verborgen littekens. Tussendoor schreef ik mijn kinderboek Ontsnapt en de roman Gevoelige snaren.

 

Wat ik belangrijk vind in een verhaal

Tot nu toe spelen al mijn boeken zich af in Zweden. De inspiratie daarvoor heb ik voor een deel opgedaan in de jaren dat wij een vakantiehuis in Värmland hadden. De schitterende omgeving, de avonturen die we daar beleefd hebben, gebruik ik als achtergrond voor mijn verhalen. Iedereen die in Zweden is geweest zal de sfeer herkennen. Ik houd ervan om zo beeldend mogelijk te schrijven. Ik wil dat mijn lezers het gevoel krijgen dat ze midden in het verhaal zitten en het meemaken alsof ze er zelf zijn, of dat ze naar een film kijken.

Wat ik ook belangrijk vind, is dat mijn hoofdpersonen een ontwikkeling doormaken, je meenemen in hun gevoelens, innerlijke gevechten. Een proces waar je misschien als lezer zelf ook wat aan hebt. Ik kaart graag maatschappelijke problemen aan. In Verborgen littekens zijn dit: vermiste kinderen, ontvoering en adoptie.

Emma uit Verborgen littekens heeft als kind veel geweld meegemaakt. Niemand weet wie ze is, waar ze vandaan komt als ze haar redden van haar gewelddadige ontvoerder. Als haar adoptieouders sterven en zijn documenten vindt, gaat ze op een gevaarlijke zoek naar haar verleden in haar geboorteland Zweden.

Mijn kinderboek Ontsnapt gaat over een groep vrienden die een kanotocht maken over de Zweedse meren. Tijdens deze tocht zijn ze op elkaar aangewezen. Door hun samenwerking brengen ze hun avontuur tot een goed einde.

In gevoelige snaren bloeit een liefde op tussen twee vrouwen. Hun verleden en trauma’s maken het opbouwen van een relatie lastig.

 

Waarom meedoen aan deze blog challenge

Nu doe ik mee met deze blog challenge, om lezers meer te betrekken bij mij en mijn werk, om te delen wat mij bezighoudt en te ervaren hoe lezers hierop reageren. Ik vind het leuk om jullie bij het ontstaan van mijn nieuwe boek te betrekken, en zal hier de komende tijd regelmatig een stukje over plaatsen. Dit keer speelt het zich niet in Zweden af. Ik maak een uitstapje naar Noorwegen. Een geweldig mooi land, met een schitterende ruige kust. Je zou er maar langs varen…

Ik verheug me deze week op het dagelijks een blog schrijven. Een superleuke manier om contact opbouwen met mijn (nieuwe) lezers en mijn bekendheid te vergroten.

Wil je meer weten over mijn, mijn boeken, of een vraag stellen? Doen!

Er staat al veel op yvonnekersten.nl en ik beantwoord graag je vraag onder dit blog of op mijn facebookpagina. https://www.facebook.com/auteuryvonnekersten

 

Tot morgen!

Liefs Yvonne.

Als ik het trappetje opklim dat tegen de houten wand van het dampende bad staat, vraag ik me paniekerig af waarom ik me heb laten overhalen. Ik knijp hard in de leuning van de trap om beelden uit het verleden uit te bannen. Mijn knokkels zijn spierwit. Lasse legt zijn hand over die van mij. ‘Rustig ademen,’ zegt hij zacht. ‘Voel eens met je voet hoe lekker warm het water is.’

Mijn longen tintelen door de koude lucht. De warmte van mijn adem, vermengt zich met de stoomwolken boven het bad. Langzaam steek ik een voet in het water. Het is weldadig warm. Als ik naar boven kijk, zie ik een schitterende sterrenhemel. Ik laat het trappetje los, knoop mijn badjas open en laat hem van mijn schouders glijden. Achter mij hoor ik Lasses adem sissend ontsnappen als hij de lange striemen op mijn rug ziet. Ik concentreer me op rustig in en uit ademen. Voorzichtig laat ik me in het hete water zakken. Het komt niet verder dan tot mijn middel. Ik waad naar de andere kant van de hottube en laat me langzaam op het bankje zakken. De warmte omgeeft me als een zachte wollen deken. Ik sluit mijn ogen en zucht van genot als het water tot aan mijn hals staat.

‘Mag ik erbij komen?’ vraagt Lasse.

Ik doe mijn ogen open en knik. Met rustige bewegingen stapt Lasse het water in. Hij gaat tegenover mij zitten, en geeft mij op die manier de ruimte die ik nodig heb. Hij sluit zijn ogen en leunt met zijn hoofd achterover op de rand. ‘Zalig,’ mompelt hij.

Mijn ogen dwalen over zijn natte haar, de druppels water die langs zijn wang en kin naar beneden glijden, naar zijn mond met de volle lippen. Opeens rollen tranen over mijn wangen. Geluidloos huil ik zonder precies te weten waarom. Is het om het verhaal van Freya? Om dit lieve gebaar van Lasse, die vandaag op precies de juiste manier reageert op hoe ik me voel? Misschien wel om het feit dat ik nu gewoon in een hottube zit, ondanks wat Bruno me heeft aangedaan?

Zonder dichterbij te komen strekt Lasse zijn hand naar mij uit. ‘Waarom huil je?’

 Ik doe hetzelfde en leg mijn hand in die van hem. ‘Omdat…’ Ik schud mijn hoofd. ‘Ik weet het niet precies.’ Ik knijp in zijn hand. ‘Dank je wel voor …’

Zijn duim streelt mijn pols, wat een verlammend effect blijkt te hebben op mijn hersens.

‘Mag ik dichterbij komen?’ fluistert hij.

Welke spannende boeken ga jij deze zomer lezen? Al een thrillergids doorgespit? Misschien maak ik de keuze makkelijker met een fragment uit Verborgen littekens.

 

Fragment:

Even buiten Torp geeft mijn navigatie aan dat ik ben aangekomen bij Torpvägen nummer 11. Ik zet de auto aan de kant van de weg en stap uit. Wat een rust. Ik sta stil en luister. Het enige wat ik hoor zijn natuurlijke geluiden. De wind door de boomtoppen die zachtjes heen wuiven tegen een donkergrijze achtergrond van regenwolken. Het gezoem van insecten, het gefluit van vogels.

Aan de overkant van de weg begint een grindpad. Aan het eind daarvan staat een geel huis. Iets verderop, verscholen tussen de bomen ontdek ik nog een huis. Weinig last van burengerucht hier.

Het grind knerpt luid onder mijn schoenen als ik naar nummer 11 toe loop. Schuin achter het huis zie ik een knoestige appelboom. Plots flitsen beelden van een schommel aan een dikke tak, limonade drinken en koekjes eten in de tuin, door mijn hoofd. Is dit de plek waar ik de eerste jaren van mijn leven heb gewoond?

Mijn vingers glijden over het verweerde hout van trapleuning naar de kleine veranda. Schilfers verf laten los en dwarrelen op de grond. Ik blijf staan bij het raam naast de deur. Met mijn hand scherm ik de zon af en gluur naar binnen. De woonkamer. Een bankstel, tv, een tafeltje, een piano. Die van mijn moeder had bij het raam gestaan. Ik staar naar de felgekleurde kleden op de vloer. Mijn adem stokt. Daar ligt ze. In een steeds groter wordende plas bloed. De wereld draait om me heen. Ik grijp me vast aan het raamkozijn en snak naar adem. Snikkend laat ik het kozijn los en draai me om. Een man met een dreigende blik in zijn ogen loopt op me af. Ik hoor het grind knarsen onder de zolen van zijn schoenen. Mijn benen begeven het. Jammerend laat ik me op de grond zakken en bedek mijn hoofd met mijn armen. Het geluid om me heen valt weg, alsof iemand de volumeknop ineens helemaal dichtdraait.

‘Je bent doorweekt.’

‘Wat?’ Ik laat mijn armen zakken. De mouwen van mijn trui druipen. Voor mij staat een stevige vrouw onder een paraplu. Haar voeten gestoken in een paar te grote rubberlaarzen. Met een norse blik bekijkt ze mij van mijn druipende haren tot aan mijn schoenen. Ze doet een stap opzij en werpt een snelle blik door het raam. ‘Wat zag je?’

‘Ik dacht… eh niets,’ zeg ik.

‘Onzin, je schrok je dood. Ik dacht dat er iets ergs gebeurd was.’

Ik tast naar het raamkozijn en trek me eraan op. Ik leun tegen het hout. ‘Ik dacht iets te zien wat er niet was,’ zeg ik.

Haar kaaklijn staat strak. Ze ziet bleek. Abrupt draait ze zich om en loopt het grindpad af.

‘Kom mee,’ beveelt ze. ‘Ik woon hiernaast.’

Vervolg:

Ze kijkt even over haar schouder. ‘Heb je droge kleding bij je?’

‘In mijn auto.’ Ik volg haar als een robot.

‘Schoenen uit,’ gromt ze als ze in de hal haar laarzen uitschopt. Ze wijst me de badkamer en geeft me een handdoek.

Ik stroop mijn natte kleding van me af en wrijf me droog. Elke beweging is zwaar en traag. Ik herken het gevoel van volkomen leegte, dat altijd volgt op een angstaanval. Deze kwam totaal onverwacht. De laatste was van jaren geleden. Als het oprakelen van het verleden dit als gevolg heeft, kan ik beter stoppen. Ik laat me op de badrand zakken om droge sokken aan te trekken. Ik weet zeker dat de man die ik voor me zag, Bruno was. Ik heb gezien hoe hij mijn moeder vermoordde. Maar Freya leeft. Hoe kan zij dan mijn moeder zijn? Ik schud mijn hoofd. Zo verwarrend allemaal. Waarom is Bruno niet voor die moord veroordeeld? Zijn laatste woorden galmen door mijn hoofd. Hopelijk is hij door zijn agressieve gedrag en die opmerking nog lang niet van zijn tbs af.

Een harde roffel op de deur. Mijn nekharen staan direct rechtop.

‘Ben je klaar?’

‘Ik kom.’ roep ik en prop de natte kleding in mijn tas.

De thee ruikt kruidig en heeft een kalmerend effect.

‘Verse kruiden, onder andere kamille, uit eigen tuin,’ zegt ze. Ze reikt me een schoteltje met koekjes aan. ‘Hier, neem, zelf gebakken. Je ziet eruit alsof je wat zoetigheid kan gebruiken.’

Ik glimlach en pak een koekje. ‘Dankjewel voor je hulp, erg lief.’

Ze mompelt iets en haalt haar schouders op.

Ik neem een hap. De koekjes zijn vers, kruimelig, met brokjes chocola erin, die smelten op mijn tong. Ik zucht en leun achterover in de stoel. ‘Heerlijk,’ zeg ik.

Ze geeft een kort knikje met haar hoofd.

‘Woon je hier al lang?’ vraag ik.

‘Zo’n vijftien jaar.’ Ze buigt voorover naar de schaal met koekjes.

‘Weet je nog wie er toen in dat gele huis woonde?’ vraag ik.

Haar hand blijft even boven het schaaltje hangen. ‘Hoezo wil je dat weten?’ Ze kiest zorgvuldig een koekje uit en stopt het in haar mond. ‘Er woont een ouder echtpaar.’ zegt ze met volle mond, ‘Daarvoor stond het leeg.’

‘Leeg?’ vraag ik.

‘Ja, toen ik hier introk, waren ze daar de boel aan het leeghalen.’ Ze pakt nog een koekje en kauwt er langdurig op.

Ik zet mijn lege theekopje neer. ‘Ik ben op zoek naar de jonge vrouw die daar gewoond heeft met haar dochtertje.’

Ze ontwijkt mijn blik. Ik knijp mijn ogen samen en tuit mijn lippen. Ze weet over wie ik het heb. Ik buig naar haar toe en leg mijn hand op haar arm. ‘Heb jij iets gezien? Weet je wat er met haar is gebeurd?’

Ze trekt haar arm onder mijn hand vandaan en veegt een paar koekkruimels van haar broek.

‘Heb je haar gekend?’ vraag ik.

Ze schudt haar hoofd. ‘Ik heb haar gevonden. Ze lag in de woonkamer, bewusteloos.’

Wat? Ik schuif naar het puntje van mijn stoel.

‘Ik heb een ambulance gebeld en ze hebben haar weggebracht.’

‘En haar dochtertje?’

Ze staat abrupt op. ‘Ik heb geen kind gezien,’ Ze pakt de kopjes van tafel en loopt naar de keuken. Ik kijk haar perplex na. Geen kind gezien? Ik spring op en volg.

‘Is ze teruggekomen uit het ziekenhuis?’ vraag ik.

Ze trekt de afwasmachine open en zet de kopjes erin. ‘Nee, zoals ik al zei, werd het huis leeggehaald. Ik heb haar nooit meer gezien, weet niet hoe het met haar gaat en heb geen idee of ze een dochtertje had.’ Ze klapt de vaatwasser dicht. Daarna slaat ze haar armen over elkaar en kijkt me met een broedend blik aan. ‘Zeg, ik heb nog veel te doen vandaag…’

Duidelijker kan niet. Ze is klaar met mijn gevraag.

Ik haal mijn notitieboekje uit het zijvakje van mijn tas. Snel krabbel ik mijn naam en telefoonnummer op een blaadje. Ik scheur het eruit en geef het aan haar. ‘Voor als je wat te binnenschiet,’ zeg ik. Ze neemt het aarzelend aan. Ik tover een glimlach op mijn gezicht. ‘Ik moet er ook vandoor. Bedankt voor je hulp, de thee en de antwoorden die je me hebt gegeven.’

Ze glimlacht magertjes terug. ‘Graag gedaan.’

In de hal trek ik mijn doorweekte schoenen aan. Als ik klaar ben, schraapt ze haar keel. Haar blik is ineens zacht en onzeker. ‘Die fantasie van jou… was dat een herinnering?’

Secondenlang staar ik haar aan. Ik knik.

Ik had je graag verteld hoe het met haar is,’ zegt ze. ‘Ik weet niet eens of ze het overleefd heeft.’ Ze haalt ongemakkelijk haar schouders op. ‘Ik word niet graag herinnerd aan die dag. Het was geen prettig gezicht hoe ze daar lag.’

‘Nee, zoiets vergeet je nooit meer,’ zeg ik.