Hoeveel van jezelf stop je in de personages in je boek?
Hits: 174
Hoeveel van jezelf stop je in personages?
Wie was jouw grote voorbeeld?
Herinner jij je nog wie er voor jou vroeger een groot voorbeeld was? Omdat die persoon precies dat kan wat jij graag zou willen of kunnen? Of eruitzag zoals jij er graag had uitgezien? Iemand die het lef had om op te staan, haar of zijn stem durfde te laten horen, of waanzinnig goed was in een sport waar jij niets van bakte. Misschien kon jouw grote voorbeeld wel fantastisch zingen terwijl jij klinkt als een zieke kraai. Of ben jij het verlegen muurbloempje en zou je het geweldig vinden om je op je gemak te voelen als middelpunt van een feestje.
Onhandig
Ik keek heel erg op naar anderen die in mijn ogen briljant waren. Als kind was ik super onhandig (nog steeds trouwens) terwijl ik heel graag wilde uitblinken in sporten. Energie en conditie genoeg, maar ja, dat lijf dat maar niet precies doet wat je wil. Zo struikelde ik steevast over paaltjes als we in een rij naar de gymzaal liepen. Lazerde ik uit de ringen terwijl ik een vogelnestje bouwde. Ik werd al misselijk en draaierig na een koprol, greep mis op de evenwichtsbalk. Turnen werd dus niks.
Basketbal betekende aan de lopende band gekneusde vingers omdat ik altijd te laat reageerde om de bal fatsoenlijk te vangen. Nou kan ik dit lijstje nog wel verder aanvullen, maar dan gaan we richting een boek.
Toen ik wat ouder werd, bleek ik toch wel goed te zijn in een aantal sporten. Hardlopen, mountainbiken (nee, niet van die heftige bergtrails af), bergklimmen, skiën gingen mij prima af. Geen teamsporten dus maar duursporten. Moest ik alleen zorgen dat ik niet al te vaak door mijn enkels ging of over mijn stuur heen zeilde.
Tegenwoordig wandel ik veel, doe ik regelmatig aan krachttraining en vind ik boksen leuk.
Sinds een paar jaar weet ik dat mijn ogen niet helemaal perfect samenwerken, waardoor ik afstanden niet goed kan inschatten. Lekker op tijd ook om daar achter te komen.
Talenten
Ik heb een andere oplossing gevonden: dromen dat je alles kan, en je hoofdpersoon in je boek kenmerken geven die je zelf graag had gehad, zelfs in mijn kinderboek.
Stoere kids die varen over Zweedse meren zonder angst voor water. In Ontsnapt is Tura degene die het meest van mij weg heeft. Stoer, lekker met de jongens meedoen en onhandig.
In Gevoelige snaren is Linn violiste. Ik heb ooit een keer een viool mogen vasthouden van de zoon van mijn blokfluitlerares. Zelf heb ik dus alleen leren fluiten, daar had ik ook echt een fluit voor nodig want met getuite lippen verplaats ik alleen maar lucht.
Of Emma uit Verborgen littekens die zwarte band karate heeft (ben ik heel jaloers op), en schitterend piano speelt.
Mijn opa speelde viool en met mijn oma had ik afgesproken om samen pianoles te nemen. Het is er helaas nooit van gekomen.
Angsten
Niet alleen wat ik graag zou willen kunnen, stop ik mijn hoofdpersonen, ook mijn angsten geef ik ze mee. De angst om te verdrinken bijvoorbeeld.
Mij zie je niet in een meertje springen. Straks ontstaat er een draaikolk en word ik naar de diepte gezogen, of raak ik verstrikt in planten en verzuip ik. Zelfs de donkere strepen in het zwembad vind ik eng. Ik weet het, het slaat helemaal nergens op.
Emma heeft alle reden om bang te zijn voor water, die heeft net als Linn een trauma overgehouden aan wat er in het verleden is gebeurd. Ik kon alleen één keer boven en onder niet meer onderscheiden, toen een badjuf me een koprol het water in liet maken. Dat was trouwens mijn laatste zwemles.
Vertrouwen
Iemand vertrouwen is ook zo’n dingetje. Verlaten worden door je moeder geeft je blijkbaar een knauw voor het leven.
Tindra, (Gevoelige snaren) heeft in veel relaties meegemaakt dat haar partner niet te vertrouwen was. Ze werd uitgebuit, aan het lijntje gehouden, en aan de kant gezet. Ga er maar aan staan dan om met een vrouw, die nog nooit eerder verliefd is geweest op heen andere vrouw, een relatie te beginnen.
Emma, is ontvoerd en mishandeld door haar ontvoerder, die haar moeder in haar bijzijn voor dood heeft achtergelaten. Mannen hebben voor haar al snel iets engs. En hoe weet je of je biologische moeder oprecht is, als ze je nooit heeft gezocht en er nergens aanwijzingen zijn dat jij ooit hebt bestaan?
Geintje
Af en toe stop ik ook een grapje of weetje, die misschien alleen ik leuk vind, in het verhaal. Let maar eens op, waarover Tindra schrijft in Gevoelige snaren.
In Verborgen littekens staan data, die voor mij een betekenis hebben, voor anderen niet.
Waarschijnlijk herken je hier en daar een karaktertrekje van mijn bij een van mijn personagers, of heeft hij/zij dezelfde humor als ik. Mensen die mij kennen zullen dat wel weten.
