Wie was er zo stom om in haar eentje de film The Exorcist te kijken terwijl de rest van de familie al sliep? Ik dus.
Ik was veertien, keek nooit enge films, had een enorme grote fantasie en moest in een oud huis door een donkere lange gang naar mijn slaapkamer lopen...
Mijn hart bonkt in mijn keel. Stom om die horrorfilm te kijken. Doe ik echt nooit meer. De beelden staan voor altijd op mijn netvlies gebrand. Ik sta op en doe de tv uit. Het is doodstil in huis, iedereen slaapt al. Ik slik als ik de woonkamerdeur achter mij dicht doe. Zachtjes stap ik de gang in richting de trap. Het liefst doe ik het licht aan, maar ik wil niemand wakker maken. Stel je niet aan, had je maar die enge film niet moeten kijken. De traptreden kraken onder mijn voeten als ik naar boven loop. Bovenaan maakt het halletje een 180 graden hoek naar de lange gang richting mijn slaapkamer. Ik laat de trapleuning los en kijk op. Een schaduw steekt scherp af tegen de deur aan het eind van de gang. Ik deins achteruit en klap tegen de muur. Hijgend staar ik naar de gedaante die net zo geschrokken lijkt te zijn als ik. Jezus, hoe vaak trap ik hier nog in. Ik wrijf met mijn klamme handen over mijn gezicht. De schaduw in de glazen deur aan het eind van de gang doet hetzelfde. Ik zet me af van de muur en ren zonder opkijken naar mijn slaapkamer.
Sindsdien heb ik een gruwelijke hekel aan lange smalle gangen.
Wel fijn dat deze ervaring mij zo goed helpt bij het schrijven van mijn volgende thriller. Mijn hoofdpersoon rent op dit moment wanhopig door de gangen op een cruiseschip en ik volg haar op de voet.
Naar de boeken klik hier: https://yvonnekersten.nl/index.php/boeken