Hoofdstuk 2
‘Waarom moet juist vandaag iedereen naar Kiel?’ mopper ik als ik vol op de rem trap voor de volgende file. Ik kijk op mijn horloge. ‘Verdorie, straks mis ik die verrekte boot nog.’
Ik gaap en woel met mijn handen door mijn haar. Elke beweging voelt zwaar. God wat ben ik moe. Was het echt pas een paar maanden geleden dat ik op zolder het brandkistje had gevonden? Daarna was er zoveel gebeurd: de verkoop van het huis, spullen opslaan, papieren in orde te maken, mijn zoektocht plannen, het bezoek aan Bruno. Ik draai m’n schouders los en gaap nog een keer. Ik haal diep adem om de spanning in mijn borstkast te verminderen en laat de lucht langzaam ontsnappen. De rij auto’s komt tot stilstand. Ik laat mijn hoofd tegen de hoofdsteun rusten en sluit mijn ogen die branden van vermoeidheid. Mijn gedachten gaan direct terug naar zolder en de brandkist met informatie waardoor nu mijn leven op z’n kop staat. Ongelooflijk dat mijn ouders al die tijd niets hebben gezegd. Of wilden ze dit wel doen, maar hebben ze de tijd niet gekregen?
Hard getoeter achter mij bezorgt me bijna een hartverzakking. Na een snelle blik in mijn achteruitkijkspiegel, laat ik de koppeling onbedoeld snel opkomen. Mijn oude Mazda volgt hortend de autorij die weer een paar meter opschuift. Ik klap het zonneklepje naar beneden als ineens de zon achter de wolken tevoorschijn komt. Tussen de cd’s in het opbergvakje grabbel ik naar mijn zonnebril. Verwoed wrijf ik met een puntje van mijn T-shirt de glazen schoon. Mijn blik valt op de cd die boven op de stapel ligt. Haar cd. Ik schuif hem in de cd-speler, zet mijn bril op en leun achterover tegen de hoofdsteun. Nadat ik één cd van haar had gevonden in het cd-rek van mijn ouders, had ik al haar andere nummers op mijn spotify playlist gezet. Al bij de eerste klanken van haar stem lopen de rillingen over mijn rug. Een prikkelend gevoel verspreidt zich over mijn huid tot aan mijn haarwortels. Bizar en onwerkelijk om te luisteren naar haar stem. Een stem die ik niet herken, maar die wel lichamelijke reacties losmaakt. Een stem uit het verleden?
De dag dat ik de enveloppen vond, had ik tot diep in de nacht het internet afgespeurd naar informatie over haar. Tientallen artikelen kwamen voorbij. Ook een foto van haar met een baby op haar arm. Even dacht ik dat ik die baby was en had mijn hartslag roffelend tegen mijn ribben gebonkt. Maar ik was het niet. De datum klopte niet. Het blad was niet oud genoeg.
Als Freya Larsson mijn biologische moeder is, waarom is er dan nergens een foto van ons samen te vinden? ‘Misschien kloppen mijn herinneringen niet,’ pieker ik hardop.
Ondanks mijn zonnebril is het licht irritant fel. Ik wrijf met mijn handpalmen over mijn slapen en knijp mijn ogen dicht. Van schrik sper ik ze wijd open als het beeld van mijn moeder liggend in een plas bloed, op mijn netvlies verschijnt. Mijn adem stokt. Ik schud heftig mijn hoofd, alsof ik die beelden er op die manier uit kan krijgen. Ik wil ze niet. Niet weer.
Voor mij beginnen de auto’s te rijden. Eindelijk lost de file op en kan ik het laatste half uur van de reis flink doorrijden en rijd ik net op tijd de boot op. Ik haal mijn weekendtas uit de achterbak en sluit aan bij de rij passagiers die het parkeerdek verlaten naar de boven gelegen dekken. Ik dump mijn bagage in mijn hut en begeef me met camera naar het hoogste dek.
Op het achterdek leun ik tegen de reling en leg vast hoe Kiel langzaam in de verte verdwijnt als het schip richting Göteborg vertrekt. Het laat een breed schuimend spoor achter op het donkere water. Met het verdwijnen van de kust aan de horizon voel ik de onrust in mijn lijf toenemen. Mijn maag speelt op en de spieren in mijn schouders staan pijnlijk strak. Sta ik nog steeds achter de beslissing om alles achter me te laten en naar het land te verhuizen waar ik vandaan kom? Ja, absoluut! Ik wil daar mijn beroep als natuurfotograaf uitoefenen en gebruiken om een nieuw bestaan op te bouwen. Mijn skills als journalist ga ik inzetten om zoveel mogelijk over mijn verleden te ontdekken. Nu weet ik bijna niets. Als ik mijn leven vergelijk met een boek, dan is het een boek waar de eerste paar hoofdstukken uitgerukt zijn, op enkele verontrustende bladzijden en snippers na. De laatste maanden heb ik een paar bladzijden van een hoofdstuk erbij gekregen. Het overgrote deel is nog zoek, maar ik ben vastbesloten om elke zin, elk woord, terug te vinden.
Terug in mijn hut laat ik me op mijn buik op het smalle bed vallen en begraaf mijn gezicht in het kussen. Mijn maag verkrampt ineens van angst en onzekerheid. Misschien ben ik ongelooflijk stom bezig door in het verleden te graven. Onwillekeurig gaat mijn hand naar mijn hals waar nog duidelijk de afdrukken van Bruno Ledermann vingers staan en huiver.
Bestel het boek hier: https://yvonnekersten.nl/index.php/boeken/verborgen-littekens