Hoofdstuk 2

‘Waarom moet juist vandaag iedereen naar Kiel?’ mopper ik als ik vol op de rem trap voor de volgende file. Ik kijk op mijn horloge. ‘Verdorie, straks mis ik die verrekte boot nog.’

Ik gaap en woel met mijn handen door mijn haar. Elke beweging voelt zwaar. God wat ben ik moe. Was het echt pas een paar maanden geleden dat ik op zolder het brandkistje had gevonden? Daarna was er zoveel gebeurd: de verkoop van het huis, spullen opslaan, papieren in orde te maken, mijn zoektocht plannen, het bezoek aan Bruno. Ik draai m’n schouders los en gaap nog een keer. Ik haal diep adem om de spanning in mijn borstkast te verminderen en laat de lucht langzaam ontsnappen. De rij auto’s komt tot stilstand. Ik laat mijn hoofd tegen de hoofdsteun rusten en sluit mijn ogen die branden van vermoeidheid. Mijn gedachten gaan direct terug naar zolder en de brandkist met informatie waardoor nu mijn leven op z’n kop staat. Ongelooflijk dat mijn ouders al die tijd niets hebben gezegd. Of wilden ze dit wel doen, maar hebben ze de tijd niet gekregen?

Hard getoeter achter mij bezorgt me bijna een hartverzakking. Na een snelle blik in mijn achteruitkijkspiegel, laat ik de koppeling onbedoeld snel opkomen. Mijn oude Mazda volgt hortend de autorij die weer een paar meter opschuift. Ik klap het zonneklepje naar beneden als ineens de zon achter de wolken tevoorschijn komt. Tussen de cd’s in het opbergvakje grabbel ik naar mijn zonnebril. Verwoed wrijf ik met een puntje van mijn T-shirt de glazen schoon. Mijn blik valt op de cd die boven op de stapel ligt. Haar cd. Ik schuif hem in de cd-speler, zet mijn bril op en leun achterover tegen de hoofdsteun. Nadat ik één cd van haar had gevonden in het cd-rek van mijn ouders, had ik al haar andere nummers op mijn spotify playlist gezet. Al bij de eerste klanken van haar stem lopen de rillingen over mijn rug. Een prikkelend gevoel verspreidt zich over mijn huid tot aan mijn haarwortels. Bizar en onwerkelijk om te luisteren naar haar stem. Een stem die ik niet herken, maar die wel lichamelijke reacties losmaakt. Een stem uit het verleden?

De dag dat ik de enveloppen vond, had ik tot diep in de nacht het internet afgespeurd naar informatie over haar. Tientallen artikelen kwamen voorbij. Ook een foto van haar met een baby op haar arm. Even dacht ik dat ik die baby was en had mijn hartslag roffelend tegen mijn ribben gebonkt. Maar ik was het niet. De datum klopte niet. Het blad was niet oud genoeg.

Als Freya Larsson mijn biologische moeder is, waarom is er dan nergens een foto van ons samen te vinden? ‘Misschien kloppen mijn herinneringen niet,’ pieker ik hardop.

Ondanks mijn zonnebril is het licht irritant fel. Ik wrijf met mijn handpalmen over mijn slapen en knijp mijn ogen dicht. Van schrik sper ik ze wijd open als het beeld van mijn moeder liggend in een plas bloed, op mijn netvlies verschijnt. Mijn adem stokt. Ik schud heftig mijn hoofd, alsof ik die beelden er op die manier uit kan krijgen. Ik wil ze niet. Niet weer.

Voor mij beginnen de auto’s te rijden. Eindelijk lost de file op en kan ik het laatste half uur van de reis flink doorrijden en rijd ik net op tijd de boot op. Ik haal mijn weekendtas uit de achterbak en sluit aan bij de rij passagiers die het parkeerdek verlaten naar de boven gelegen dekken. Ik dump mijn bagage in mijn hut en begeef me met camera naar het hoogste dek.

Op het achterdek leun ik tegen de reling en leg vast hoe Kiel langzaam in de verte verdwijnt als het schip richting Göteborg vertrekt. Het laat een breed schuimend spoor achter op het donkere water. Met het verdwijnen van de kust aan de horizon voel ik de onrust in mijn lijf toenemen. Mijn maag speelt op en de spieren in mijn schouders staan pijnlijk strak. Sta ik nog steeds achter de beslissing om alles achter me te laten en naar het land te verhuizen waar ik vandaan kom? Ja, absoluut! Ik wil daar mijn beroep als natuurfotograaf uitoefenen en gebruiken om een nieuw bestaan op te bouwen. Mijn skills als journalist ga ik inzetten om zoveel mogelijk over mijn verleden te ontdekken. Nu weet ik bijna niets. Als ik mijn leven vergelijk met een boek, dan is het een boek waar de eerste paar hoofdstukken uitgerukt zijn, op enkele verontrustende bladzijden en snippers na. De laatste maanden heb ik een paar bladzijden van een hoofdstuk erbij gekregen. Het overgrote deel is nog zoek, maar ik ben vastbesloten om elke zin, elk woord, terug te vinden.

Terug in mijn hut laat ik me op mijn buik op het smalle bed vallen en begraaf mijn gezicht in het kussen. Mijn maag verkrampt ineens van angst en onzekerheid. Misschien ben ik ongelooflijk stom bezig door in het verleden te graven. Onwillekeurig gaat mijn hand naar mijn hals waar nog duidelijk de afdrukken van Bruno Ledermann vingers staan en huiver.

Bestel het boek hier: https://yvonnekersten.nl/index.php/boeken/verborgen-littekens

Fragment Gevoelige snaren

Deel van Hoofdstuk 1

Linn

Aan de keukentafel zit een blonde vrouw met een baby op haar arm. Naast haar zit een eveneens blonde jongen van een jaar of negen. Achter het fornuis staat een donkerharige vrouw het eten voor te bereiden. Ze kijken allemaal op als Lars, gevolgd door Linn, binnenkomt. Lars zet zijn zoontje neer en loopt naar de vrouw achter het fornuis en geeft haar een kus waarna hij iedereen voorstelt. ‘Linn, dit is mijn vrouw Enya. Aan tafel zit mijn zusje Tindra met mijn dochtertje Lisa en mijn zoon Aaron.’

Linn knikt vriendelijk naar iedereen. ‘Hallo.’

Aaron kijkt haar ronduit nieuwsgierig aan. Tindra glimlacht vriendelijk.

‘Jullie kunnen Linn beter geen hand geven,’ vervolgt Lars, ‘haar handen zitten namelijk vol blaren en splinters van het houthakken. Dat herinnert mij eraan dat daar nog naar gekeken moet worden.’

Enigszins verlegen met de situatie zegt Linn: ‘Ja, dat doe ik vanavond thuis wel.’ Lars schudt zijn hoofd. ‘Volgens mij kunnen we dat beter direct regelen.’

‘Ik kijk er wel even naar,’ zegt Tindra zacht. ‘Als jij de baby even wilt overnemen…’

Lars loopt naar zijn zus toe en pakt de baby van haar aan.

Aaron glijdt van zijn stoel. ‘Mag ik de splinters zien?’ vraagt hij aan Linn.

Linn laat hem haar handen zien. ‘Zo hé, dat is een grote!’ wijst hij. ‘Dat doet straks vast hartstikke zeer als Tindra hem eruit haalt.’

‘Echt waar?’ vraagt Linn. ‘Dan denk ik dat ik ’m maar laat zitten.’ Ze stopt haar handen achter haar rug. Met grote ogen kijkt Aaron haar aan. ‘Dat kan niet, hoor,’ zegt hij met een serieus gezicht, ‘dan gaat het ontsteken en dat doet nog veel meer pijn. Tindra kan het echt heel goed, hoor.’

Linn bijt op haar onderlip. ‘Echt?’

Aaron knikt bevestigend. ‘Ja, Tindra heeft bij een dokter gewerkt.’

‘Oké, dan moet het maar,’ geeft Linn met een glimlach naar Tindra toe.

 Bestel het boek hier: https://yvonnekersten.nl/index.php/boeken/gevoelige-snaren

Deel van Hoofdstuk 2

 Tindra

Zodra Linn de kamer binnenkomt vergeet Tindra even adem te halen. Wat een opvallend knappe verschijning. Met moeite houdt ze een vriendelijke glimlach op haar gezicht in plaats van haar met open mond aan te staren. Ze neemt Linn van top tot teen op: schitterend roodblond haar, grote donkergrijze ogen, lange slanke hals en een tengere gestalte. Ze laat langzaam haar adem ontsnappen om te voorkomen dat ze een diepe zucht slaakt. Wat een mooie vrouw. Dan fronst ze haar wenkbrauwen en knijpt haar ogen wat samen als ze Linns gezicht nog een keer nauwkeurig bekijkt. Ze heeft iets bekends, maar ze kan niet zo snel bedenken waarom. Dan haalt ze in gedachten haar schouders op, ze overhandigt voorzichtig haar nichtje aan Lars en zegt: ‘Kom maar even mee naar boven, de verbanddoos staat in de badkamer.’

Tindra loopt voor Linn uit de badkamer in en haalt de verbanddoos uit een kastje.

‘Ga daar maar zitten.’ Ze knikt met haar hoofd naar een krukje. Zelf gaat ze op het randje van het bad zitten en rommelt in de verbanddoos op zoek naar een pincet en ontsmettingsmiddel. Als ze alles gevonden heeft zet ze de verbanddoos op de grond. Snel werpt ze een blik op Linn. Die leunt achterover met haar hoofd tegen de koele badkamertegels, haar ogen halfgesloten. Ze ziet bleek. Zou ze zich niet goed voelen? Ze legt haar handen zachtjes om Linns polsen en draait de handpalmen omhoog.

‘Nou, laat je handen maar eens zien.’

Linn opent haar ogen, gaat wat rechter op zitten en strekt haar vingers. Voorzichtig houdt Tindra haar handen vast. Ze bekijkt de blaren en de al rood geworden plekken rondom de splinters. ‘Je handen zijn zwaar werk duidelijk niet gewend.’

‘Klopt,’ lacht Linn.

Zachtjes strijkt Tindra met haar vingers over Linns handpalmen. Haar handen zijn smal met lange slanke vingers, sterk en soepel. Tindra wrijft met haar duimen over Linns vingertoppen. De huid is stevig maar er is geen spoortje eelt te zien. Tindra schraapt haar keel. ‘Ik zal beginnen met de kleine splinters, die zijn er zo uit. Deze drie zitten diep, dus dat zal wat vervelender zijn,’ wijst ze.

‘Ga je gang,’ zegt Linn terwijl ze haar ogen sluit. Tindra legt Linns linkerhand op haar knie en trekt een voor een de splinters eruit. Al snel is de laatste splinter van die hand aan de beurt. Tindra kijkt even op van haar werk als Linn een bibberige zucht slaakt. Linn ziet zo wit als een doek, de zweetdruppels staan op haar voorhoofd.

‘Nog even,’ zegt ze. ‘Probeer je zo goed mogelijk te ontspannen.’

Linn knikt licht met haar hoofd. Tindra peutert de diep zittende splinter eruit.

‘Zo, deze hand is klaar,’ zegt Tindra.

Linn knippert met haar ogen. Een traan rolt over haar wang.

‘Gaat het?’ vraagt Tindra bezorgd.

Linn knikt en produceert een zwak glimlachje. ‘Ik voel me nog niet zo fit na de griep,’ mompelt ze.

Tindra laat haar hand los en pakt een washandje van een stapel uit het badkamermeubel. Ze maakt het nat met ijskoud water. ‘Dit helpt misschien,’ zegt ze en strijkt met het koude washandje over Linns voorhoofd, langs haar slapen en langs haar polsen. Haar blik dwaalt over het breekbaar uitziende meisje. Linn heeft haar ogen weer gesloten. De roodbruine wimpers steken donker af tegen haar bleke huid. Tindra’s blik dwaalt af naar haar lippen als Linn daar met haar tong langs glijdt. Volle zachte lippen. Tindra slikt. Dan staart ze ineens in twee rookgrijze ogen en slaat die van haar snel neer.

‘Dank je, dat voelde heerlijk,’ zegt Linn.

Tindra legt het washandje weg en pakt de pincet weer op. Haar hand trilt licht. Zonder Linn nog een keer aan te kijken vraagt ze: ‘Zullen we de rest van de splinters eruit halen?’

Linn steekt haar andere hand uit en Tindra’s blonde hoofd buigt zich er weer overheen. Na nog wat pijnlijk gepeuter is het klaar. Linn zucht van opluchting als Tindra haar handen ontsmet en pleisters plakt op de plekken waar de splinters hebben gezeten.

‘De blaren kunnen beter vanzelf opdrogen.’ Tindra kijkt Linn vluchtig aan. ‘Als je ze doorprikt is er meer kans op infectie.’

‘Bedankt,’ zegt Linn en staat langzaam op. Tindra ruimt de verbanddoos op en gaat haar voor naar beneden.

Wil je weten wat anderen van deze roman vinden?

Klik hier: https://yvonnekersten.nl/index.php/blogs/20-recensies-gevoelige-snaren

Inpakken

‘Heb je genoeg onderbroeken ingepakt, Arn?’ roept moeder.

Shit! Onderbroeken. Waar liggen die dingen? ‘Ja mam, die zitten er allang in,’ roept Arn terug. Hij trekt een la van zijn kast open. Er liggen alleen sokken in. Hij hoort zijn moeder de trap op komen. Snel trekt hij de volgende la open. Daar liggen ze. Hij graait er een paar onderbroeken uit en propt ze in zijn rugzak.

Alle spullen die op zijn bed liggen moet hij nog inpakken. Genoeg kleding voor vijf dagen: regenkleding, een dikke trui, een lange broek, T-shirts, een korte broek, een zwembroek, sokken en een pet. Moeder loopt zijn kamer binnen en geeft hem een flesje zonnebrandcrème.

‘Dit moet ook mee.’

Ze draaft al een uur heen en weer door het huis. Voortdurend roept ze wat hij niet moet vergeten. Beneden in de gang staat nog een kistje met proviand klaar. Er zitten eenvoudige maaltijden in. In het kistje is ook nog plek voor een beker, een bord, bestek en een simpel pannensetje. Moeder pakt de paklijst die Arn met zijn vrienden heeft samengesteld van zijn bureau. 8

‘Heb je alles?’ Met gefronste wenkbrauwen bekijkt ze de lijst. ‘De veldfles is nog niet afgestreept.’

‘Die heb ik hier.’ Arn graaft een knalrode drinkfles uit de berg kleding op. ‘Vergeten af te strepen,’ grijnst hij en hij propt de fles naast zijn verrekijker.

Zijn moeder legt de paklijst weg en ploft neer op zijn bed. Ze zucht. ‘Ik vind het toch wel erg spannend, hoor, dat je deze tocht gaat maken.’

‘Mam! Het is toch niet de eerste keer dat ik ga kanoën en kamperen.'

'Ja, maar dat was altijd in een bewoond gebied en maar voor één nachtje. Nu ga je naar een verlaten gebied waar je niet eens ontvangst hebt met een telefoon. Dat is heel wat anders, hoor Arn.’

Arn onderdrukt een zucht. Waarom ziet mam nou altijd problemen? 'Ik ga toch niet alleen, we zijn met z'n vieren.'

Moeder zucht. 'Ja, dat is waar, maar…' Ze kijkt Arn bezorgd aan. 'Je doet wel heel voorzichtig, hè?'

Arn glimlacht en geeft zijn moeder een kus op haar wang. 'Natuurlijk mam. Altijd.'

Zijn mobiel gaat. Snel grist hij hem van z'n bureau. Het is Tarik. 'Hé Arn, ben je al klaar met pakken?' 'Bijna, alle spullen heb ik al verzameld, nu alleen nog in mijn rugzak zien te krijgen,’ lacht Arn.

 'Hier ligt alles al in de auto. Dus ik zie je morgenochtend om vijf uur bij het eerste meer, toch?'

'Zeker weten!' antwoordt Arn enthousiast. 'Ik bel zo Stian even om te vragen hoe het daar is.'

'Oké. Doe ze de groetjes van me, vooral aan Tura.'

Arn grinnikt. 'Is goed, ik zal je vriendinnetje de groetjes van je doen. Moet er ook nog een kusje bij?'

'Doe normaal,’ roept Tarik. 'Ze weet volgens mij niet eens dat ik haar leuk vind.'

Na het inpakken van zijn spullen gaat Arn naar buiten. Hij slentert naar de garage. Vader is bij de auto bezig. Hij controleert de snelbinders waarmee de kano is vastgebonden op het dak. ‘Zo, die ligt stevig,’ zegt vader. Hij klopt met zijn hand op de kano. ‘De peddels liggen al achterin. Heb jij alles al ingepakt?’ Arn knikt. ‘Mooi, dan zijn we klaar,’ zegt vader.

‘Dan ga ik Stian bellen,’ zegt Arn. Hij rent naar zijn kamer, pakt zijn mobieltje en kiest Stians nummer. Het duurt een tijdje voordat er opgenomen wordt. 

‘Waar is mijn mobieltje,’ roept Stian als hij zijn beltoon hoort afgaan. Hij kijkt op zijn bed en zoekt onder zijn kussen. Niets. Stian blijft doodstil staan luisteren. Dan bukt hij en kijkt onder zijn bed. ‘Hebbes.’ Hij kijkt op de display. ‘Het is Arn,’ zegt hij tegen zijn zus. Stian laat zich op zijn bed vallen en neemt op. ‘Ha, die Arn,’ schettert hij in de telefoon.

‘Hoi,’ antwoordt Arn, ‘Ik ben er helemaal klaar voor, en jullie?’

‘Wij zijn nog bezig,’ antwoordt Stian. ‘Ik kan m’n zakmes niet vinden en Tura is haar badpak kwijt. Ze beweert dat het in mijn rugzak zit.’

Vlakbij hem staat zijn tweelingzus te mopperen. Net als haar broer heeft ze krullend bruin haar en groene ogen.

‘Verder gaat hier alles volgens schema,’ zegt Stian.

Arn glimlacht. Hij weet hoe het tussen die twee gaat. Ze maken vaak ruzie, maar kunnen geen dag zonder elkaar. 'Morgenochtend om vijf uur vertrekken mijn pa en ik naar het beginpunt,’ zegt Arn.

Tura gaat vlak naast haar broer zitten en trekt zijn hand met mobieltje naar zich toe. 'Is Tarik ook al klaar voor vertrek?' schettert ze.

'Ja, hij is er ook helemaal klaar voor. Morgenochtend zie ik hem bij het meer,’ antwoordt Arn. 'Oh, en ik moest jou de lieve groetjes doen van hem.'

Tura laat Stians hand los en springt van het bed. ‘Slijmbal,’ moppert ze met een rood hoofd. Ze trekt de rugzak van haar broer naar zich toe en kiept hem om. Alle spullen die hij netjes had ingepakt kletteren op de grond.

‘Hé, kappen, Tura!’ roept Stian. ‘Die trut houdt mijn rugzak ondersteboven om haar badpak te zoeken,’ schreeuwt hij tegen Arn. ‘Alles dondert er uit.’

Hij schopt richting zijn zus. ‘Ga je spullen ergens anders zoeken. Ik heb ze niet.’

Stampend loopt Tura zijn kamer uit. ‘Als ik iets kwijt ben, ligt het meestal tussen jouw troep,’ roept ze over haar schouder.

Stian laat zich tussen de puinhoop op zijn bed vallen. ‘Arn,’ zegt hij. ‘Ik zie je over twee dagen.’ Stian legt het mobieltje op zijn bureau. Hij kijkt naar zijn spullen die verspreid liggen over de vloer en op zijn bed. Met een diepe zucht pakt hij zijn rugzak en raapt een plastic zak met kleding op van de grond.

‘Weer alles inpakken. Bedankt Tura, ik hoop dat je nog lang moet zoeken naar dat stomme badpak van je,’ moppert hij terwijl hij met zijn vuist de zak met kleren tot onderin de rugzak stompt.

Tura loopt haar eigen kamer binnen. De vloer ligt bezaaid met kledingstukken, schoenen en boeken. Ze laat zich voorover op haar bed vallen. Ze zucht en steunt met haar kin op haar handen. Ze moet haar zwempak vinden.

‘Waar kan het zijn?’ peinst ze hardop. ‘Het ligt niet in de wasmand en niet in mijn kast. Het zit ook niet in Stians rugzak. Waar dan wel?’

Ineens springt ze overeind. Ze weet het weer. In haar haast om het badpak te halen, struikelt ze over een paar gympen en valt. Met een klap komt ze languit op de vloer terecht.

Stian kijkt om de hoek van de deur. ‘Lukt het?’

‘Dat zie je toch,’ zegt Tura. ‘Ik lig hier voor de lol half onder mijn bed.’ Ze komt kreunend overeind en wrijft over haar pijnlijke knie. Met een gezicht als een onweerswolk strompelt ze langs Stian haar kamer uit de trap af. Tura loopt naar haar fiets en opent haar fietstas. Een muffe geur kruipt in haar neusgaten. Tura knijpt haar neus dicht en houdt haar adem in. Tussen duim en wijsvinger trekt ze het stinkende zwempak uit de tas.

‘Getver. Er zit schimmel op!’ Met het badpak in gestrekte arm voor zich uit loopt ze het huis binnen. Vlak voor haar broer blijft ze staan. Het zwempak bungelt voor Stians gezicht.

‘Gevonden,’ roept ze triomfantelijk.

Bestel het boek hier: https://yvonnekersten.nl/index.php/boeken/ontsnapt

Boekenmarkt Meppel

Ik kan niet wachten tot het zover is.

12 oktober, de boekenmarkt in Meppel.

Heerlijk langs boekenkraampjes struinen in de Mariakerk.

Tientallen auteurs, waaronder ikzelf, presenteren hun meesterwerk(en). Een uitgelezen kans om kennis te maken met de auteurs en voor auteurs om hun lezers te ontmoeten.

Vind je het leuk als een auteur een persoonlijke boodschap in jouw boek zet? Hier score je moeiteloos een gesigneerd exemplaar.

Naast boeken voor volwassenen is er extra aandacht voor het kinderboek. Speciaal voor de kinderen worden diverse workshops gegeven. Kan jij ondertussen lekker op je gemak voor jezelf neuzen tussen het enorme aanbod van boeken.

Deze dag ben ik aanwezig met mijn kinderboek Ontsnapt, mijn roman Gevoelige snaren en mijn psychologische thriller Verborgen littekens.

Natuurlijk lees ik voor uit mijn kinderboek Ontsnapt. Tijdens het luisteren, kunnen kinderen heerlijk aan de slag met een kleurplaat uit het boek.

Jullie komen toch ook?

Bestel Ontsnapt hier: https://yvonnekersten.nl/index.php/boeken/ontsnapt

Bestel Verborgen littekens hier: https://yvonnekersten.nl/index.php/boeken/verborgen-littekens

Bestel Gevoelige snaren hier: https://yvonnekersten.nl/index.php/boeken/verborgen-littekens